Αντιφάσκει άραγε ο Ιάκωβος με τον Παύλο,

όσο αφορά το Ευαγγέλιο της σωτηρίας εν Χριστώ;

 

    Σκέφτηκα να γράψω για την σπαζοκεφαλιά περί έργων στα λόγια του Ιακώβου στο κεφ.2 για την οποία εντόπισα ότι έγραψαν πολλοί στους αιώνες.

    Έβλεπα και εγώ λοιπόν όπως πολλοί, την φαινομενική, λεκτική αντίφαση του Ιάκωβου που συνοδεύεται με μία προκλητική ηχηρή επιμονή, με τα λεγόμενα του Παύλου περί σωτηρίας, και ταυτόχρονα άκουγα να εξηγείται από αναγεννημένους ως τα λόγια του Ιάκωβου να μην αντιφάσκουν μεν, αλλά να διδάσκουν:

"Ο Ιάκωβος λέει ότι τα έργα αποδεικνύουν την αληθινή πίστη, όχι ότι σώζουν αυτά."

-Ακουγότανε κάπως σωστό, αλλά δεν με κάλυπτε, δεν ησύχαζα, και συνέχισα να ρωτάω τον Κύριο για βεβαίωση της αλήθειας Του κάθε φορά που καταπιανόμουν με το -για μένα τότε- περίεργο γρίφο: Γιατί ο Ιάκωβος μιλάει έτσι για την πίστη και τα έργα, γιατί υπερτονίζει τα έργα και μειώνει την σώζουσα πίστη σε φανερή αντίθεση με τον απόστολο Παύλο! Μάλιστα εδώ ο Ιάκωβος μεταξύ άλλων, λεκτικά λέει (έμμεσα και άμεσα), ότι τα έργα σχετίζονται με την σωτηρία! Διαβάζω:

Ιακ.2:14, 17, 20, 24 /  τι το οφελος αδελφοι μου εαν πιστιν λεγη τις εχειν εργα δε μη εχη μη δυναται η πιστις σωσαι αυτον…….

17  ουτως και η πιστις εαν μη εργα εχη νεκρα εστιν καθ εαυτην……. 
20  θελεις δε γνωναι ω ανθρωπε κενε οτι η πιστις χωρις των εργων νεκρα εστιν……. 

24  ορατε τοινυν οτι εξ εργων δικαιουται ανθρωπος και ουκ εκ πιστεως μονον 

    Για αρχή λοιπόν, όπως θα εξηγήσω, στην δήλωση αυτή που οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- διδάσκουν ("Ο Ιάκωβος λέει ότι τα έργα αποδεικνύουν την αληθινή πίστη, όχι ότι σώζουν αυτά."), οι λέξεις:

"Ο Ιάκωβος λέει ότι τα έργα αποδεικνύουν..." είναι οι μόνες σωστές. Οι λέξεις «αληθινή πίστη» είναι λάθος, και οι λέξεις, "όχι ότι σώζουν αυτά... (τα έργα)», είναι μεν σωστές ως θέση, αλλά δεν προκύπτουν αυτές ως νόημα από τα λόγια του Ιάκωβου, το αντίθετο συμβαίνει στην σκέψη του και θα δούμε γιατί..

-Αυτά ως πρώτο σχόλιο και όσα ακολουθήσουν, προκύπτουν κάνοντας ΜΟΝΟ χρήση του αρχαίου κειμένου και φυσικά καμία μετάφραση.

    Επισημάνω ότι όσο και να έψαξα να δω τι λέγανε άλλοι πάνω στο ζήτημα, αρχαίοι και μη, δεν βρήκα ΠΟΥΘΕΝΑ όσα εδώ θα σχολιάσω, δεν αποκλείω καθόλου όμως και κάποιος άλλος να τα διέκρινε. Αν βέβαια κάποιος θεωρεί ότι κάπου κάνω λάθος, ας μου το δείξει με επιχειρήματα για να τον ευχαριστήσω και να αλλάξω γνώμη, αλλά και να διορθώσω την εργασία αυτή• δεν το πιστεύω ότι κάνω λάθος εδώ, αλλά είμαι πάντα ανοιχτός στην διόρθωση όταν αυτή είναι εκ Θεού και έτσι με βάσιμα επιχειρήματα.

    Ο Θεός λοιπόν ας φωτίσει σχετικά με τα παρακάτω όποιον νοιάζεται για το θέμα αυτό και είναι ειλικρινής μελετητής της Γραφής.

     Η άποψή μου λοιπόν είναι, ότι τα λόγια του Ιακώβου δημιουργούν σε πολλούς προβληματισμό, επειδή απλούστατα ο τρόπος ομιλίας του δεν ήταν σαν αυτός του Παύλου. Ναι και όμως, είναι τόσο απλό. Επιπλέον, όσοι είναι συγγραφείς και Χριστιανοί μπορούν να διακρίνουν ότι δεν γράφει όπως γράφει ένας συγγραφέας, αλλά όπως μιλάει ένας ομιλητής, δηλαδή γράφει όπως τα σκέφτεται, όχι με την ειδική προσπάθεια που θα έκανε κάποιος για να διδάξει τον αναγνώστη του γραπτώς• πολύ πιθανόν έτσι, ο Ιάκωβος να αγόρευε και κάποιος γραμματέας να τα κατέγραφε, αλλά αυτή είναι δική μου οπτική όσο αφορά την προσωπική μου διάκριση των λόγων του και δεν αλλάζει σε κάτι το αποτέλεσμα της μελέτης αυτής.

Ας δούμε τα δεδομένα που προκύπτουν.

1) Η βασική ερώτηση που τίθεται, που πρέπει να τεθεί σε όποιον θεωρεί ότι ο Ιάκωβος κάνει λάθος, είναι:

Είναι δυνατόν ο Ιάκωβος να είχε άλλο Ευαγγέλιο από αυτό που είχαν οι υπόλοιποι συγγραφείς της Γραφής;

-Η πρώτη λογική απάντηση λέει όχι. Η δεύτερη λογική απάντηση λέει ναι. Η πιο πιθανή όμως λογική, είναι η πρώτη. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι αν τα λόγια του Ιακώβου φανερώνουν άλλο Ευαγγέλιο, θα ψευδόμαστε «κατά της αληθείας», αλλά εν αληθεία θα λέμε:

Μου είναι παράλογο ο Ιάκωβος να έχει άλλο Ευαγγέλιο και το κείμενό του να είναι δεκτό από την πρώτη Εκκλησία, αλλά μέχρι στιγμής, αυτό βλέπω (ότι αντιφάσκει). Δεν ξέρω πώς το επέτρεψε ο Θεός (αν το επέτρεψε), ποιον σκοπό δηλαδή μπορεί να είχε, αλλά, τόσα ξέρω, τόσα λέω αυτή τη στιγμή με καθαρή συνείδηση ότι δεν μιλάω επιπόλαια ή συναισθηματικά, αλλά εν αληθεία.

   Προσθέτω λοιπόν, ότι δεν είναι λίγοι οι πιστοί που κατέληξαν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα και φυσικά δεν θα τους κατηγορήσω, επειδή είναι μέσα στην ειλικρίνειά τους που κατέληξαν σε αυτό. Το τονίζω αυτό, επειδή πάλι δεν είναι λίγοι οι οποίοι ψεύδονται στους εαυτούς και άλλους που αποδέχονται πράγματα ως αλήθεια ενώ η συνείδησή τους, τους χτυπάει το καμπανάκι ότι δεν είναι έτσι• πόσοι είναι άραγε αυτοί που θα τολμήσουν να πάνε κόντρα στο «πολιτικά ορθό» του εκκλησιαστικού κατεστημένου, που πρωτίστως θα σταθούν μπροστά στον Θεό πρώτα και θα πούνε σε Αυτόν: Θεέ μου με την λίγη νόησή μου, εγώ εδώ βλέπω ο Ιάκωβος να φέρει άλλο Ευαγγέλιο, αυτό των έργων, και να αντιφάσκει με τους υπόλοιπους αποστόλους, πράγμα που είναι σκάνδαλο μεν, αλλά αυτό βλέπω Κύριε. Αν κάνω λάθος, φανέρωσέ μου την αλήθεια. -Φυσικά, όποιος δημοσίως φέρει με ειλικρίνεια μεν, λάθος θέση δε, θα υποστεί την συνέπεια της ειλικρίνειας και της τόλμης του, είτε επειδή θα δεχτεί την εναντίωση των άλλων ΔΙΚΑΙΩΣ, είτε τελικά ΑΔΙΚΩΣ• ο καιρός θα δείξει αν είχε δίκιο ή όχι στην τοποθέτησή του, μέχρι τότε, και αυτός και οι άλλοι (όσοι) θα πρέπει έστω να μπορούν να πούνε στον Θεό ότι πιστεύουν με καθαρή συνείδηση την θέση που ομολογούν και υποστηρίζουν «υπέρ της αληθείας».

2) Το ποιο Ευαγγέλιο είχε ο Ιάκωβος δεν κρίνεται μόνο από τα λόγια του εδώ περί έργων, αλλά και από άλλα λόγια του στην επιστολή του. Δηλαδή, αν ο Ιάκωβος είχε άλλο Ευαγγέλιο από αυτό των υπολοίπων αποστόλων, δεν θα μπορούσε να πει πράγματα που μόνο οι έχοντες το δικό τους ευαγγέλιο θα μπορούσανε να πούνε! Διαβάστε και κατανοήστε πάλι την πρόταση αυτή. Πράγματι, τέτοια λόγια συμφωνίας βρίσκουμε στην επιστολή του, πράγμα που αμέσως βοηθάει ως βάση να διακρίνουμε τα υπόλοιπα που λέει!

Διαβάζουμε λοιπόν:

Ιάκ.1:17-18 /  πασα δοσις αγαθη και παν δωρημα τελειον ανωθεν εστιν καταβαινον απο του πατρος των φωτων παρ ω ουκ ενι παραλλαγη η τροπης αποσκιασμα 18 βουληθεις απεκυησεν ημας λογω αληθειας εις το ειναι ημας απαρχην τινα των αυτου κτισματων 

   Ο Ιάκωβος μιλάει σε πιστούς και τους λέει για κάτι που ήδη εκπληρώθηκε στην ζωή τους, όχι θα εκπληρωθεί βάσει καλών έργων. Τους μιλάει πρώτα λοιπόν για δόση αγαθή και δώρο τέλειο από των Πατέρα των φώτων, και τι συνειρμό κάνει, δηλαδή με τι το συνδέει αυτό; Με το ότι Αυτός τους γέννησε («απεκύησε») καθώς το θέλησε («βουληθείς») δίνοντάς μας λόγο  αλήθειας που εννοείται μας αποκάλυψε Αυτόν, μας έλκυσε σε Αυτόν, και ρίζωσε μέσα μας μέσω της πίστης μας. Άρα, θεωρεί ο Ιάκωβος ότι ο ίδιος και οι αναγνώστες του είναι γεννημένοι από τον Θεό και άρα ως υιοί και κόρες είναι κληρονόμοι και άρα σωσμένοι! Αυτά… ΗΔΗ!!! Τίποτα περί έργων! Και προσθέτει ότι θεωρεί εαυτούς ήδη πρώτους («απαρχή») γεννημένους, από όσους άλλους ακολουθήσουν. Άραγε, δεν έρχεται και δένει ο λόγος του αυτός με αυτόν των υπολοίπων συγγραφέων; Δεν είναι άραγε το ίδιο ακριβώς Ευαγγέλιο; Φυσικά είναι. Προχωράμε όμως.

Πιο κάτω συνεχίζει και λέει:   

Ιάκ.1:25 ο δε παρακυψας εις νομον τελειον τον της ελευθεριας και παραμεινας ουτος ουκ ακροατης επιλησμονης γενομενος αλλα ποιητης εργου ουτος μακαριος εν τη ποιησει αυτου εσται

-Ο Ιάκωβος μιλάει για έναν νόμο κάτω από τον οποίον είναι οι πιστοί, τον οποίον ονομάζει «της ελευθερίας»!! (Ο Παύλος μας λέει πολλά για αυτήν την ελευθερία, π.χ. Γαλ.5:1.) Μα άμα πίστευε ότι χρειάζονται έργα για να σωθεί ο άνθρωπος, πώς αυτό θα ήταν νόμος ελευθερίας, πώς θα διέφερε από τον Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης; Αυτομάτως λοιπόν, αυτό ο λόγος του μας παραπέμπει στην ελευθερία εν Χριστώ που όπως μαθαίνουμε αλλού στην ΚΔ, μας δίνεται κατά χάριν και μέσω πίστεως. Έτσι, φέρνει στην σκέψη του, ότι ο πιστός που λαμβάνει σοβαρά υπόψη την ελευθερία στην οποία τέθηκε, δεν ακούει μόνο τι λέει ο «νόμος» αυτός, αλλά επιμένει να τον εφαρμόζει. Μα, τι σχέση έχει η ελευθερία αυτή με εφαρμογή… νόμου;

   Ο πιστός ελευθερώθηκε μέσω της χάρης του Θεού όταν ο Θεός του αποκαλύφθηκε και τον ελέησε σώζοντάς τον χωρίς προϋπόθεση τα καλά έργα. Από τι ελευθερώθηκε; Από:

την δύναμη της αμαρτίας,

τον φόβο του θανάτου και της κόλασης

την κατάκριση της αμαρτίας καθώς αυτή τακτοποιήθηκε με την θυσία του Κυρίου

και τον αγώνα επιδίωξης καλών έργων για να σωθεί.

Και σε τι ελευθερώθηκε; Στο να ζει ελεύθερα από την αμαρτία μέσα σε μία πνευματική οπτική που λέγεται «εν Χριστώ», όπως το Άγιο Πνεύμα με την δύναμη και οδηγία Του τον βοηθάει να ζει.

-Παρακαλώ διαβάστε το πάλι αυτό όλο. Αν δεν καταλάβουμε τι μπορεί να έχει στην σκέψη του ο Ιάκωβος με τις λέξεις που επιλέγει, πώς θα καταλάβουμε τα επόμενα που θα πει. Η λέξεις λοιπόν, «νόμο, τέλειον τον της ελευθερίας» είναι άκρως σημαντικές εδώ. Και γιατί τον ονομάζει «τέλειον» τον νόμο αυτό, επειδή ο προηγούμενος Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης ήταν τέλειος μόνο ως παιδαγωγός που αναδείκνυε τις εντολές και θέλημα του Θεού, όχι όμως τέλειος στο να φέρει ελευθερία στον πιστό!! Ο νόμος όμως ο νέος, η… δικαιοσύνη η νέα(!) στην οποία καλείται ο άνθρωπος να δεχθεί και να υποταχθεί, ελευθερώνει τον άνθρωπο από τα προαναφερθέντα βαρίδια!! Αυτό όμως πράγματι είναι το Ευαγγέλιο της κατά χάριν σωτηρίας, όχι άλλο δήθεν ευαγγέλιο των έργων. Στο επόμενο κεφάλαιο θα συμπληρώσει:

Ιάκ.2:5 ακουσατε αδελφοι μου αγαπητοι ουχ ο θεος εξελεξατο τους πτωχους του κοσμου τουτου πλουσιους εν πιστει και κληρονομους της βασιλειας ης επηγγειλατο τοις αγαπωσιν αυτόν

-Δεν είναι αυτό άραγε ολόιδιο το Ευαγγέλιο που είχαν και οι υπόλοιποι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης;; Φυσικά είναι! Ο Θεός εκλέγει τους “πτωχούς” του κόσμου (Α’Κορ.1:27, Ματθ.5:3), να τους κάνει πλούσιους στην πίστη και κληρονόμους της βασιλείας, της βασιλείας που υποσχέθηκε σε όσους Τον αγαπάνε. Οπότε, υποσχέθηκε να κάνει τελικά κληρονόμους της βασιλείας Του όσους διάλεξε. Προσέξτε ότι στην εξίσωση αυτή, η πίστη επισημαίνεται, όχι τα έργα. Αυτή είναι λοιπόν η πρόθεση του Θεού και το Ευαγγέλιο του Ιακώβου. Αυτό όλο όμως στο μυαλό του Ιακώβου εντάσσεται στο «νόμο της ελευθερίας» (1:25) που προανέφερε και προηγουμένως σχολιάσαμε.

    Και τι άλλο έχει να πει ο Ιάκωβος για τον νόμο αυτό λίγο πιο κάτω; Διαβάζουμε:

Ιάκ.2:9-12 / ει δε προσωποληπτειτε αμαρτιαν εργαζεσθε ελεγχομενοι υπο του νομου ως παραβαται 10 οστις γαρ ολον τον νομον τηρησει πταισει δε εν ενι γεγονεν παντων ενοχος 11 ο γαρ ειπων μη μοιχευσης ειπεν και μη φονευσης ει δε ου μοιχευσεις φονευσεις δε γεγονας παραβατης νομου 12 ουτως λαλειτε και ουτως ποιειτε ως δια νομου ελευθεριας μελλοντες κρινεσθαι

-Το βλέπετε πάλι; Τους αντιδιαστέλει τον παλιό Νόμο (εδ.9-10) με τον νέο Νόμο(εδ.12). Τους λέει, ότι αν πήγαινες με τον παλιό Νόμο, αν μία αμαρτία έκανες, ήσουν ένοχος όλου του νόμου! Παρένθεση: Πείτε μου τώρα, είναι ο παλιός Νόμος γνωστός στους Εβραίους (Ιάκ.1:1), νόμος ελευθερίας; Φυσικά όχι, άρα δεν θα μπορούσε να διδάξει ότι ο άνθρωπος σώζεται με τα έργα! Νόμος έκθεσης της παρανομίας και της δικαίας τιμωρίας της ήταν! Αλλά, τους προσθέτει ότι (παραφράζω), Εσείς λοιπόν, δεν θα κριθείτε με αυτόν τον παλιό Νόμο, αλλά με τον νέο Νόμο που σας ελευθέρωσε και θα σας ελευθερώσει φανερά και μία Μέρα!!

    Αυτά λοιπόν είναι το έδαφος στην καρδιά και τον νου του Ιακώβου, ναι ή όχι; Μην απαντήσει κανείς «ναι», επειδή βάσει της υπόλοιπης Καινής Διαθήκης αυτό το συμπέρασμα πράγματι υποστηρίζεται, αλλά επειδή διακρίνετε ότι υποστηρίζεται ακόμα και μόνο και μόνο από τα συγκεκριμένα λόγια του!!

 

    Επιπλέον φως θα ρίξουν τώρα όμως και τα αμέσως επόμενα λόγια του:

Ιάκ.2:13  η γαρ κρισις ανιλεως τω μη ποιησαντι ελεος και κατακαυχαται ελεος κρισεως 

   Τους λέει λοιπόν, μάλλον τους προειδοποιεί, ότι στην κρίση, όπου θα κριθούν με τον Νόμο της ελευθερίας (διαβάστε ξανά πιο πριν από τι ελευθερώθηκαμε), εκεί, δεν θα παραλειφθεί η παράμετρο του αν ζήσανε στην ελευθερία τους υπακούοντας στην εντολή της αγάπης προς τον συνάνθρωπό τους! Θα ληφθεί υπόψη πολύ σοβαρά μάλιστα, όχι ο αριθμός των έργων τους για σωτηρία, αλλά αν η καρδιά τους έδειξε έλεος όταν έπρεπε να δείξει έλεος!!! Αυτοί (εμείς) λοιπόν που είχαν ελεηθεί και έτσι είχαν ελευθερωθεί εν Χριστώ, θα πρέπει παρομοίως να ελεούν και να ελευθερώνουν τους άλλους!!

    Ο Ιάκωβος εδώ, επίσης τους λέει (σε πιστούς γεννημένους από τον Πατέρα των φώτων) ότι η κρίση σε αυτούς θα είναι «ανίλεως», δηλαδή σε όποιον δεν εφάρμοσε έλεος! Δεν δίνεις έλεος, δεν παίρνεις έλεος! Δηλαδή;!; Μα δεν θα σωθούν; -Δεν μας διευκρινίζει εδώ ο Ιάκωβος πόσο χωρίς έλεος(«ανίλεως»), οπότε πόση αυστηρότητα θα είναι Κρίση, αλλά ευχαριστούμε τον Θεό, μας το εξηγεί ο Κύριος ο Ίδιος!! Διαβάζουμε: (Με διευκρινήσεις μου εντός.)

Λου.12:46-48 / 45  εαν δε ειπη ο δουλος εκεινος εν τη καρδια αυτου χρονιζει ο κυριος μου ερχεσθαι και αρξηται τυπτειν τους παιδας και τας παιδισκας εσθιειν τε και πινειν και μεθυσκεσθαι  46 ηξει ο κυριος του δουλου εκεινου εν ημερα η ου προσδοκα και εν ωρα η ου γινωσκει και διχοτομησει αυτον και το μερος αυτου μετα των απιστων θησει (με άλλα λόγια, θα τεθεί εκτός της σωτηρίας που αρχικά του δόθηκε! Δείτε Ματθ.24:50-51 που συμπληρώνει την όλη εικόνα.) 47  εκεινος δε ο δουλος ο γνους το θελημα του κυριου εαυτου και μη ετοιμασας μηδε ποιησας προς το θελημα αυτου δαρησεται πολλας 48  ο δε μη γνους ποιησας δε αξια πληγων δαρησεται ολιγας παντι δε ω εδοθη πολυ πολυ ζητηθησεται παρ αυτου και ω παρεθεντο πολυ περισσοτερον αιτησουσιν αυτόν

 

    Αφού διακρίναμε το Ευαγγέλιο που ο Ιάκωβος πίστευε, δεν μπορούμε παρά να χτίσουμε πάνω σε αυτό την κατανόηση των επόμενων επίμαχων χωρίων. Δεν μπορεί λοιπόν να διδάσκει ένα ψεύτικο ευαγγέλιο περί σωτηρίας μέσω των έργων και πράγματι ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ. Όπως θα δούμε, αυτό που συμβαίνει, είναι ότι τονίζει ώστε να μην υπάρχει καμία παρανόηση(!), ότι η πίστη που εγκρίνει ο Θεός, είναι αυτή που είναι ζωντανή, και τέτοια είναι μόνο εφόσον φέρει καρπό που την αποδεικνύει, αλλιώς είναι ανώφελη στους άλλους και σε μας, και άρα όχι μόνο δεν πρέπει να καυχόμαστε για αυτήν, αλλά να τρέμουμε τις συνέπειες της!

-Συνεχίζουμε την μελέτη μας.

    Σχολιάσαμε προηγουμένως το εδ.17: βουληθεις απεκυησεν ημας λογω αληθειας εις το ειναι ημας απαρχην τινα των αυτου κτισματων. Τέσσερα εδάφια πιο κάτω, τους ενθαρρύνει λέγοντας τους:

Ιάκ.1:21  διο αποθεμενοι πασαν ρυπαριαν και περισσειαν κακιας εν πραυτητι δεξασθε τον εμφυτον λογον τον δυναμενον σωσαι τας ψυχας υμων

-Μα, αφού ήδη είμαστε σωσμένοι, γιατί λέει ότι ο λόγος της αλήθειας που μπήκε μέσα μας έχει την δύναμη να μας σώσει (στο μέλλον δηλαδή); Αν και ήδη το σχολίασα προηγουμένως αυτό το ερώτημα κάνοντας χρήση των λόγων του Κυρίου λέγοντας με άλλα λόγια ότι η πορεία μέχρι την τελική σωτηρία είναι και δική μας ευθύνη(με ενδεχόμενα: να χάσει κάποιος την σωτηρία του ή να την λάβει αλλά να δαρθεί πολύ ή λίγο), θα πω ότι δεν θα έπρεπε αυτό να κάνει εντύπωση σε κανέναν διαβασμένο πιστό, επειδή και σε άλλες επιστολές περιγράφετε μία αρχική σωτηρία και μία τελική σωτηρία. Δηλαδή, ο άνθρωπος σώζεται αρχικά από την χάρη του Θεού η οποία συνεχίζει και ενεργείται με την οδηγία και δύναμη του Αγίου Πνεύματος, ώστε ο πιστός να παραμένει σωσμένος με την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος μέσα του. Όμως, μπορεί -καθότι είναι πάντα ελεύθερος- να αρνηθεί την ζωή και σωτηρία του Θεού και να γυρίσει στην παλιά του ζωή. Για αυτό και τους επισημάνει να «δεχτούνε», εννοεί στην πράξη, με υπακοή, τον λόγο της αλήθειας περί της σωτηρίας τους, που τους εμφυτεύτηκε μέσα τους, ώστε έτσι να παραμείνουν στην σωτηρία μέχρι τέλους και να μην τον αρνηθούν μαζί με τον Χριστό που τους τον έδωσε. Έτσι τους λέει, αφήστε τους τρόπους, τις αμαρτίες τις παλιές, και στην πράξη δεχτείτε την μεταμόρφωσή σας βάσει της αλήθειας που σας αποκαλύφθηκε και σας έσωσε, ώστε να φτάσετε με πίστη στο τέλος, στην τελική σωτηρία που σας υποσχέθηκε. Και πώς θα γίνει αυτό; Προσθέτει ο Ιάκωβος:

Ιάκ.1:22  γινεσθε δε ποιηται λογου και μη μονον ακροαται παραλογιζομενοι εαυτους 23 οτι ει τις ακροατης λογου εστιν και ου ποιητης ουτος εοικεν ανδρι κατανοουντι το προσωπον της γενεσεως αυτου εν εσοπτρω 24 κατενοησεν γαρ εαυτον και απεληλυθεν και ευθεως επελαθετο οποιος ην

   Άρα ο λόγος της πίστεως, της αλήθειας που λάβανε οι πιστοί, ότι σώθηκαν κατά χάριν και ότι καλούνται να ζούνε μακριά από την αμαρτία ώστε να μην απομακρυνθούν ποτέ από την αρχική τους σωτηρία, πρέπει όχι απλά να ακούγεται και να συνειδητοποιείται, αλλά να είναι αντικείμενο υπακοής, ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ. Προσθέτει ότι όσοι δεν το κάνουν αυτό, τι είναι; ΠΑΡΑΛΟΓΙΖΟΜΕΝΟΙ (καλβινιστές)! Τι παραλογίζονται ακριβώς;; Ότι ο Θεός εμπαίζεται και άρα έτσι θα ξεφύγουν την ανήλεη κρίση που ήδη σχολιάσαμε και θα αναφέρει ο Ιάκωβος αργότερα! Μπορούμε να επεκταθούμε εδώ με αμέτρητα εδάφια από Παύλο και Πέτρο εδώ, αλλά δεν προσπαθώ να γράψω βιβλίο, αλλά ένα σύντομο σχετικά κείμενο αποσαφήνισης ενός προβληματισμού περί έργων• πηγαίνουμε με αργά βήματα προς στα επίμαχα εδάφια. Συνεχίζει όπως και διαβάσαμε:

Ιάκ.1:25  ο δε παρακυψας εις νομον τελειον τον της ελευθεριας και παραμεινας ουτος ουκ ακροατης επιλησμονης γενομενος αλλα ποιητης εργου ουτος μακαριος

εν τη ποιησει αυτου εσται

 ----Αυτός λοιπόν που είναι εφαρμοστής του λόγου της αληθείας (τον οποίον παρανοούν και παρανόησαν πολλοί σε όλη την εκκλησιαστική πορεία……………… -Δεν κάνω ολοκληρωμένη ανάλυση περί αυτού, όπως είπα.), αυτός είναι ήδη μακάριος/ευλογημένος και εν δυνάμει θα είναι μακάριος την ημέρα της κρίσης του! (Μα δεν είπε ο Κύριος ότι ο πιστός δεν περνάει από κρίση; [JJ] Απάντηση: Πέρασες εσύ από κάποια κρίση για να σωθείς; -Σου απάντησα εμμέσως.)

 

    Μέχρι στιγμής ακολουθήσαμε μία πορεία εξετάζοντας τα ακόλουθα σημεία σε αυτή τη σειρά: Ιάκ.1:17-18, 25, 2:5, 9-12, 13, Λου.12:46-48, Ιάκ.1:(17,)21, 22-24(+25), για να φτάσουμε στα επίμαχα σημεία του θέματός μας. Θεωρώ ότι  περικοπές αυτές είναι μία πολύ καλή βάση για την ορθή κατανόηση των λόγων του Ιακώβου που θα εξετάσουμε. Συνεχίζουμε στα δεδομένα μας.

3) Τα επίμαχα σημεία που έχουν παρεννοηθεί ή και εγκαταλειφθεί βρίσκονται στο: Ιάκ.2:14-26 που θα εξετάσουμε ένα-ένα ακολουθούν.

 Σημείο που πρέπει να διακρίνουμε:

Ας δούμε τα εδάφια ένα-ένα.

Ιάκ.2:14  τι το οφελος αδελφοι μου εαν πιστιν λεγη τις εχειν εργα δε μη εχη μη δυναται η πιστις σωσαι αυτόν

15-16 / εαν δε αδελφος η αδελφη γυμνοι υπαρχωσιν και λειπομενοι ωσιν της εφημερου τροφης 16  ειπη δε τις αυτοις εξ υμων υπαγετε εν ειρηνη θερμαινεσθε και χορταζεσθε μη δωτε δε αυτοις τα επιτηδεια του σωματος τι το οφελος

-Το εδάφιο 14 κυρίως, είναι το σκάνδαλο καθώς φαίνεται να αντιφάσκει με την θεολογική τοποθέτηση του Παύλου όπου μεταξύ άλλων περικοπών μας τοποθετείται ως εξής (Βάμβας):

Εφ.2:8-10 / Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον· 9 ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις. 10 Διότι αυτού ποίημα είμεθα, κτισθέντες εν Χριστώ Ιησού προς έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς.

Συγκρίνετε και τις επόμενες δύο περικοπές:

Ρωμ.4:6  καθώς και ο Δαβίδ λέγει τον μακαρισμόν του ανθρώπου, εις τον οποίον ο Θεός λογίζεται δικαιοσύνην, χωρίς έργων· 7 Μακάριοι εκείνοι, των οποίων συνεχωρήθησαν αι ανομίαι και των οποίων εσκεπάσθησαν αι αμαρτίαι· 8 μακάριος ο άνθρωπος, εις τον οποίον ο Κύριος δεν θέλει λογίζεσθαι αμαρτίαν (αρχ. μη λογισηται κυριος αμαρτιαν // Εννοεί την αμαρτία προ της αρχικής του σωτηρίας.)

Β’Κορ.5:19 δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών, και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής.

(Παρεμπιπτόντως, τέτοια χωρία παρανοούν μερικοί αδερφοί, νομίζοντας ότι όταν αμαρτάνει ο πιστός «κατά χάριν» δεν του λογίζεται, αλλά δεν λένε κάτι τέτοιο αυτά, πόσο μάλλον λαμβάνοντας υπόψη πόσα λέγονται για την μετάνοια εν Χριστώ, για τον αγιασμό και υπακοή μας και για την απομάκρυνση από την αμαρτία και εξομολόγηση αυτής.)

…και συνήθως (το εδ.14) αντιμετωπίζετε πρόχειρα και βιαστικά από τους άμβωνες, τύπου δεν ξέρουμε τι ακριβώς εννοεί εδώ, αλλά ας προσποιούμαστε ότι λέει ότι αν σου δώσει ο Θεός σώζουσα πίστη θα έχεις έργα που ακολουθούν, και ας συνεχίσουμε παρακάτω τώρα… --Λυπάμαι, σε τέτοια πνεύματα, δεν δίνει ο Θεός αύξηση στις αλήθειες Του.   

    Όταν όμως καταλαβαίνουμε τι λέει ο Ιάκωβος, ξέρουμε ότι α) ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΑΥΤΟ, καθώς μιλάει για πίστη μεν, άλλου είδους δε, και β) δεν υπάρχει καμία αντίφαση με τον Παύλο εφόσον όμως ορθά διακρίνουμε τα λόγια του. Ας δούμε από κοντά τώρα τα λόγια αυτά.

Α) Λέγοντας «τι το οφελος αδελφοι μου εαν πιστιν λεγη τις εχειν εργα δε μη εχη» δεν εννοεί εδώ το όφελος προς τον εαυτό τους μόνο, αλλά και το όφελος προς τους άλλους, παρόλο που συνεχίζει και λέει: «μη δυναται η πιστις σωσαι αυτόν». Ουσιαστικά θέλει να πει, ότι αν η πίστη σου δεν ωφελεί και τους άλλους, μπορεί αυτή η πίστη σου να σε σώσει; Και αυτό αποδεικνύεται καθώς αμέσως συνεχίζει και λέει: εαν δε αδελφος η αδελφη γυμνοι υπαρχωσιν και λειπομενοι ωσιν της εφημερου τροφης 16  ειπη δε τις αυτοις εξ υμων υπαγετε εν ειρηνη θερμαινεσθε και χορταζεσθε μη δωτε δε αυτοις τα επιτηδεια του σωματος ΤΙ ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ

-Το «όφελος» λοιπόν εδώ(14, 16) είναι και προς τους άλλους από την πίστη μας. Χωρίς να ωφελούνται οι άλλοι από την πίστη μας, τότε, η πίστη μας όπως θα δούμε, είναι νεκρή και ανώφελη και σε μας.

B) Γιατί ρωτάει όμως αν η πίστη του αδερφού μπορεί να τον σώσει. Θέλει λίγο σκέψη και διάκριση. Τι πρέπει να έχει στον νου του για να κάνει τέτοια ερώτηση; Γιατί το ρωτάει αυτό με αυτόν τον τρόπο; Για δύο λόγους:

1. Επειδή στην σκέψη του, παραδόξως, η πίστη πράματι σώζει! Σκεφτείτε το. Αν διακρίνουμε την ερώτηση, θα διαπιστώσουμε ότι η αρχική σύνδεση στο μυαλό του πρέπει να ήταν μία σε συμφωνία με το Ευαγγέλιο, ότι πράγματι η πίστη είναι που σώζει(!), για αυτό και η επόμενη σκέψη του βάσει της ερώτηση, προφανώς μπορεί και είναι: ότι υπάρχει όμως πίστη που δεν σώζει και είναι εξαιτίας αυτής που ρωτάει αν μπορεί μία πίστη χωρίς έργα να σώσει τον πιστό!

2. Επειδή όπως είδαμε, το Ευαγγέλιο στην σκέψη του Ιακώβου, ήταν αυτό της ελευθερίας, όπου ο πιστός όχι θα σωθεί, ως να μην είναι ήδη σωσμένος, αλλά ότι είναι ήδη σωσμένος. Ο προβληματισμός όμως ήταν, ότι θα πρέπει να παραμένει σωσμένος κατά την κρίση του στο βήμα του Χριστού! Αυτός ήταν ο προβληματισμός, στον οποίο θέλει να τους αφυπνίσει.

    Κρατήστε λοιπόν, ότι στο μυαλό του, δεν θέλει να τονίσει εδώ τα έργα, αλλά την πίστη χωρίς έργα, την πίστη που δεν μπορεί έτσι να σώσει έναν αδερφό/«πιστό»!! Πρέπει να τονίσω πάλι, ότι στο μυαλό του, η πίστη με έργα σώζει, όχι μία θεωρητική πίστη, όχι τα έργα μόνα τους, ούτε τα έργα με πίστη• προτεραιότητα πράγματι έχει η πίστη στο Ευαγγέλιό του και έτσι στη διδασκαλία του εδώ, όχι τα έργα.

Γ) Μία άκρως σημαντική ερώτηση: Γιατί δεν μπορεί η πίστη να σώσει χωρίς έργα; Μα πώς τολμάει και το λέει έτσι χύμα; Πρώτον, προφανώς ως απόστολος είναι ελεύθερος ενώπιον Θεού να εκφράζεται και να ομολογεί αυτό που ξέρει, με τον τρόπο του, μη φοβούμενος κανέναν Παύλο (με τον οποίον όμως συμφωνεί!)•

Και δεύτερον, επειδή όπως θα μας πει τώρα, τα έργα αυτά αποδεικνύουν την ζωντανή πίστη και έτσι είναι αναγκαία.

 

Ιάκ.2:17  ουτως και η πιστις εαν μη εργα εχη νεκρα εστιν καθ εαυτην

-----Είναι νεκρή λοιπόν, γιατί; Προσέξετε. Όχι επειδή δεν φέρει το σωστό θεωρητικό περιεχόμενο, αλλά επειδή δεν παράγει έργα που ωφελούν (εδ.14-16). Αν θες να μάθεις αν η πίστη σου είναι νεκρή, ρώτα τον εαυτό σου αν έχει έργα που ωφελούν άλλους. Σε συνηρμό όμως με το εδάφιο 14 («τι το οφελος αδελφοι μου εαν πιστιν λεγη τις εχειν εργα δε μη εχη μη δυναται η πιστις σωσαι αυτόν»), ο Ιάκωβος βλέπει την ανώφελη πίστη που δεν σώζει ως νέκρη πίστη.

 

Ιάκ.2:18  αλλ ερει τις συ πιστιν εχεις καγω εργα εχω δειξον μοι την πιστιν σου χωρις των εργων σου καγω δειξω σοι εκ των εργων μου την πιστιν μου

-Ποιο είναι πάλι το πρώτο ζητούμενο εδώ; Θέλει είτε αποκάλυψη, είτε απλώς ικανή αντίληψη, λογική και διάκριση για να το διακρίνει κανείς. Τα ζητούμενο λοιπόν είναι η πίστη. Όπως τίθεται ο υποτιθέμενος διάλογος, να αναδειχθεί η πίστη είναι το ζητούμενο, σε κάποιον που έχει έργα και σε κάποιον που δεν έχει. Το συμπέρασμα είναι: Αν λες ότι είσαι πιστός Θεού δεν μπορείς να το αποδείξεις χωρίς έργα, επειδή πίστη Θεού και τα έργα πάνε μαζί. Μπορώ να σου δείξω την πίστη μου τότε, μέσα από τα έργα μου, εσύ δεν μπορείς να μου δείξεις την πίστη σου, επειδή δεν έχεις έργα αγάπης, υπακοής, οδηγίας αποτέλεσμα της σχέσης σου με τον Θεό… -Προσέξτε τώρα, πώς τα αμέσως επόμενα λόγια του εμμέσως θα περιγράψουν την πίστη αυτού του ανθρώπου στον υποθετικό διάλογο. Του λέει:

  

Ιάκ.2:19 συ πιστευεις οτι ο θεος εις εστιν καλως ποιεις και τα δαιμονια πιστευουσιν και φρισσουσιν

    Μιλάει έτσι για μια πίστη που δεν ζητάει τίποτα καλό από τον άνθρωπο, καμία δράση ευεργετική, όπως τελικά και αυτή των δαιμόνων; Η Θεάρεστη πίστη όμως, δεν βρίσκεται μόνο στη σκέψη του πιστού, όπως δεν βρίσκεται και σε ένα δαιμόνιο που πιστεύει ότι ένας είναι ο Θεός, αλλά βρίσκεται σε αυτόν που πιστεύει ότι ναι μεν ένας είναι ο Θεός, αλλά Αυτός του λέει να αγαπάει τον συνάνθρωπό του όπως τον εαυτό του, καθώς και ότι “εδωκεν εαυτον υπερ ημων ινα λυτρωσηται ημας απο πασης ανομιας ΚΑΙ καθαριση εαυτω λαον περιουσιον ζηλωτην καλων εργων”(Α’Τιμ.2:14)!! Και πολλά άλλα λέει Αυτός ο Ένας Θεός τα οποία ο ορθά πιστεύων πιστός ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΕΞΙΣΟΥ! Αν κάποιος πιστεύει ότι ένας είναι ο Θεός που τον έσωσε και ότι δεν φέρει ο ίδιος καμία υποχρέωση και ευθύνη απέναντι Του, ότι δηλαδή ο Θεός θα τον σώσει χωρίς καμία υπακοή εκ μέρους του, ε, αυτός ο αδερφός πλανήθηκε στην πορεία του και δεν πρέπει να παραλογίζεται ότι κάτι καλό τον περιμένει, αλλά να φρίττει όπως οι δαίμονες που ξέρουν ότι τους περιμένει η κόλαση. Αν δεν τα λες αδερφέ στην εκκλησία σου ώστε Το Άγιο Πνεύμα να κινηθεί στις συνειδήσεις των αμαρτωλών, συμμετέχεις στην καταστροφή τους και το αίμα τους είναι στα χέρια σου αδερφέ μου, ΤΡΕΜΕ!!!!!!!

Ιεζ.3:16-21 /  Και μετά τας επτά ημέρας έγεινε λόγος Κυρίου προς εμέ, λέγων, 17  Υιέ ανθρώπου, σε κατέστησα φύλακα επί τον οίκον Ισραήλ· άκουσον λοιπόν λόγον εκ του στόματός μου και νουθέτησον αυτούς παρ' εμού. 18  Όταν λέγω προς τον άνομον, Εξάπαντος θέλεις θανατωθή, και συ δεν νουθετήσης αυτόν και δεν λαλήσης διά να αποτρέψης τον άνομον από της οδού αυτού της ανόμου, ώστε να σώσης την ζωήν αυτού, εκείνος μεν ο άνομος θέλει αποθάνει εν τη ανομία αυτού· πλην εκ της χειρός σου θέλω ζητήσει το αίμα αυτού. 19  Αλλ' εάν συ μεν νουθετήσης τον άνομον, αυτός όμως δεν επιστρέφη από της ανομίας αυτού και από της οδού αυτού της ανόμου, εκείνος μεν θέλει αποθάνει εν τη ανομία αυτού, συ δε ηλευθέρωσας την ψυχήν σου. 20 Πάλιν, εάν ο δίκαιος εκτραπή από της δικαιοσύνης αυτού και πράξη ανομίαν, και εγώ θέσω πρόσκομμα έμπροσθεν αυτού· εκείνος θέλει αποθάνει· επειδή δεν έδωκας εις αυτόν νουθεσίαν θέλει αποθάνει εν τη αμαρτία αυτού, και η δικαιοσύνη αυτού, την οποίαν έκαμε, δεν θέλει μνημονευθή· πλην εκ της χειρός σου θέλω ζητήσει το αίμα αυτού. 21 Εάν όμως συ νουθετήσης τον δίκαιον διά να μη αμαρτήση και αυτός δεν αμαρτήση, ο δίκαιος θέλει βεβαίως ζήσει, διότι ενουθετήθη· και συ ηλευθέρωσας την ψυχήν σου.

-Αν λοιπόν δεν μπορείς να το κάνεις εσύ αδερφέ για οποιοδήποτε λόγο, αν μη τι άλλο για να μην βρεθείς εσύ ένοχος(!!), κάλεσε με να το κάνω εγώ.

   Έτσι λοιπόν, ο αδερφός Ιάκωβος γνωρίζοντας την γήινη, σαρκική τάση του ανθρώπου προς την αδιαφορία, την ανεμελιά, την ανευθυνότητα, την αμαρτία, και πώς αυτά μάλιστα και υπό της επιρροής των δαιμόνων, εκφυλίζουν την πίστη μέχρι να την εξαλείψουν, προειδοποιεί σθεναρά για τους κινδύνους.

 

Ιάκ.2:20 θελεις δε γνωναι ω ανθρωπε κενε οτι η πιστις χωρις των εργων νεκρα εστιν

-Μιλάει υποθετικά σε πιστό και τον ονομάζει «κενό» προφανώς επειδή είναι χωρίς αλήθεια, ματαιοφρονεί, και όπως είπε ένα κεφάλαιο πριν: "παραλογίζεται" (Ιακ.1:22 γινεσθε δε ποιηται λογου και μη μονον ακροαται παραλογιζομενοι εαυτους).

 

Ιάκ.2:21 αβρααμ ο πατηρ ημων ουκ εξ εργων εδικαιωθη ανενεγκας ισαακ τον υιον αυτου επι το θυσιαστηριον

-Αυτή η ρητορική ερώτηση, είναι άλλο ένα σημείο κλειδί που επίσης είναι σκάνδαλο σε κάποιους. Κάποιοι δηλαδή παρανοούν αυτό το: «εξ εργων εδικαιωθη»… Δεν εννοεί ότι «σώθηκε» με τα έργα του ο Αβραάμ, και έχει την σημασία του ότι εδώ, δεν χρησιμοποιεί αυτό το ρήμα, αλλά δικαιώθηκε! Αλλά πώς «δικαιώθηκε», ως τι; Δεν το λέει, αλλά τι να εννοείται άραγε; Όταν λέμε ότι δικαιώνεται κάποιος, τι εννοούμε; Προφανώς λοιπόν δικαιώθηκε ως ΑΛΗΘΙΝΟΣ, ως υπάκουος πιστός, ώστε έτσι να μπορεί να είναι παράδειγμα για μας. Το ότι δικαιώθηκε δε από τα έργα του (πληθυντικός), σημαίνει ότι τα έργα του απεδείκνυαν την ζωντανή πίστη του που τελικά τον έσωσε. Να προσθέσουμε εδώ, ότι ο Αβραάμ φυσικά δεν προβάλετε ως πιστός μόνο επειδή θα θυσίαζε τον Ισαάκ, αλλά επειδή όλη του η ζωή έφερε καρπούς πίστεως!

-Να συνειδητοποιήσουμε επίσης, ότι αυτό συνέβη αρχικά και στην δική μας περίπτωση (και πρέπει να συμβαίνει μέχρι και σήμερα!), όταν μέσω της πίστη στο έργο του σταυρού και κατά το βάπτισμα και εμείς σωθήκαμε. Αν δεν ασκούσαμε στην πράξη την πίστη μας ώστε να βαπτισθούμε και να λάβουμε άφεση, δεν θα δικαιωνότανε η πίστη μας ως ζωντανή, αλλά θα είχαμε μία νεκρή πίστη και έτσι δεν θα σωζόμασταν, αλλά θα είμασταν ακόμα στις αμαρτίες μας.

    Στην πραγματικότητα λοιπόν, δικαιώθηκε η ζωντανή πίστη του (!) και για αυτό και κατ'επέκταση ο ίδιος μέσα από τις πράξεις του ως αφιερωμένος πιστός• με ζωντανή πίστη υπάκουσε στην πράξη την εντολή του Θεού να παραθέσει τον Ισαάκ στο θυσιαστήριο. Εφόσον δηλαδή είχε πίστη ότι έπρεπε να υπακούσει στον Θεό, αν δεν το έκανε (και) στην περίπτωση του Ισαάκ, δεν την εφάρμοζε στην πράξη, θα τον δικαίωνε άραγε η πίστη του αυτή; ΟΧΙ, αντιθέτως θα τον κατέκρινε κατά την κρίση του από τον Θεό. -Μία σκέψη: Άραγε ο απόστολος Παύλος που μας λέει: «…παν δε ο ουκ εκ πιστεως αμαρτια εστιν» (Ρωμ.14:23), να θεωρούσε αμαρτία όταν κάτι που είναι «εκ πίστεως» μας παρακινεί σε κάποιο έργο και εμείς δεν εφαρμόζουμε την πίστη αυτή στην πράξη;… Να σκεφτούμε ότι ο Ιάκωβος μας είπε εμμέσως πλην σαφώς ότι το να φροντίζουμε τους άλλους, είναι μέρος της πίστεως μας(!), για αυτό και αν δεν το κάνουμε αποδεικνύουμε την πίστη μας νεκρή! -Ωχ… Πόση αδιαφορία αποδεικνύεται μεταξύ των πιστών και ιδιαίτερα σε αυτούς που έχουν επείγουσες ανάγκες πολλών ειδών. Την αδιαφορία αυτή, πιστοί μάθανε να θεωρούν ασήμαντη, ενώ στην πραγματικότητα είναι τραγικότατη καθώς αυτή δείχνει μία νεκρή πίστη… Αν αδιαφορείς στην πράξη, η πίστη σου είναι νεκρή και έτσι χωρίς υπακοή. Δεν θα σε σώσει, ΣΟΥ ΤΟ ΛΕΩ.

    (Μία παρένθεση: Μπορεί κάποιος να έχει την ορθή πίστη με το προβλεπόμενο αληθινό περιεχόμενο, αλλά να μην την εφαρμόζει. Σκεφτείτε ο Αβραάμ να αρνούνταν στον Θεό να θυσιάσει τον υιό του που ανέθρεψε και τόσο αγαπούσε, παρόλο που ήξερε πολύ καλά ποιος ήταν ο Θεός και ποια η εντολή Του! Ακόμα και μία τέτοια πίστη λοιπόν, είναι μεν αληθινή πίστη όσο αφορά το αντικείμενό της, αλλά ανώφελα νεκρή, εφόσον δεν αποδεικνύεται, δεν ωφελεί σε αυτή τη περίπτωση τον Αβραάμ!! –Η δαιμονική πλάνη του καλβινισμού διδάσκει ότι αν κάποιος δεν έχει έργα, τότε δεν είχε ποτέ αληθινή πίστη που σώζει, επειδή δεν ήταν εκλεγμένος από τον Θεό, καθότι η αληθινή πίστη δίνεται από τον Θεό και άρα είναι πάντοτε ζωντανή πίστη που παράγει έργα… Έτσι μπερδεύουν την αληθινή πίστη με την ζωντανή πίστη. Χρησιμοποιούν επιφανειακά δε τον Ιάκωβο παραδόξως και τραγικώς να το αποδείξουν αυτό, αλλά ο Ιάκωβος ο οποίος προτρέπει αυτούς που θεωρεί σωσμένους πιστούς να παράγουν έργα (και άρα χρειάζονται την προτροπή καθώς ξέρει ότι δεν υπάρχει αυτοματισμός στα καλά έργα!), είναι καταπέλτης στην διδασκαλία τους! Αμαθείς πλανήθηκαν λοιπόν, και αμαθείς φερέφωνα αναπαράγουν σθεναρά την πλάνη τους αυτή, καταδικάζοντας έτσι κάποιους αδύναμους στην πίστη, στην πλάνη ότι τελικά δεν είχαν εκλεχτεί από τον Θεό για σωτηρία για αυτό και δεν έχουν έργα. Μεγάλος ψεύτης ο Σατανάς και τον αφήσατε και τον αφήνετε στην Εκκλησία να διδάσκει.)

 

-Ελπίζω λοιπόν να έγινε ξεκάθαρο το σκεπτικό του Ιακώβου γράφοντας: αβρααμ ο πατηρ ημων ουκ εξ εργων εδικαιωθη ανενεγκας ισαακ τον υιον αυτου επι το θυσιαστηριον. -Δικαιώθηκε ότι πράγματι ήταν και πιστός και υπάκουος και είναι αυτά που θα κάνουν τελικά την πίστη του σωτηριακή και αξιέπαινη.

    Κρατήστε τώρα αυτά στην σκέψη για να δούμε το επόμενο αμέσως εδάφιο που όπως είπα συνηγορεί στο συμπέρασμα ότι τα έργα δικαιώνουν την ζωντανή πίστη του ανθρώπου και έτσι τελικά τον ίδιο!

Ιάκ.2:22 βλεπεις οτι η πιστις συνηργει τοις εργοις αυτου και εκ των εργων η πιστις ετελειωθη

1) Έτσι, επανέρχεται πάλι εδώ -σε λογική συνέχεια με προηγούμενα εδάφια-, στη ζωντανή πίστη του Αβραάμ, που τον προέτρεπε σε έργα υπακοής και εμπιστοσύνης• αυτός υπάκουσε και δικαιώθηκε η αληθινή του πίστη ως ζωντανή.

2) Με αυτή την έννοια λοιπόν «συνεργεί η πίστη», δηλαδή, επέτρεψε την πίστη με το συγκεκριμένο περιεχόμενο της, να τον παρακινήσει για να εκφραστεί ως ζωντανή μέσα από τα έργα του, και αυτός έτσι με την σειρά του εφάρμοσε όσα πίστευε• δεν ήταν έτσι μόνο μία αληθινή πίστη στην σκέψη του, αλλά νεκρωμένη, αλλά ελεύθερη να ζήσει όπως προβλέπονταν.

3) Πάλι βλέπουμε εδώ, ότι το επίκεντρο στην προτροπή του είναι η πίστη, και αυτή να είναι ζωντανή με έργα! Είναι η πίστη που αρχικά συνεργεί με κατεύθυνση το καλό (αγαθοεργία, έλεος, κλπ.) στην οποία πρέπει να υπακούσουμε και είναι η πίστη που ολοκληρώνεται στην φύση και σκοπό της όταν επαληθεύεται ως ζωντανή με έργα!

4) Εδώ έτσι μαθαίνουμε για μία πίστη που υπάρχει στο παιδί του Θεού, όχι όμως αυτομάτως ολοκληρωμένη. Ναι ή όχι; Διαβάστε το και σκεφτείτε το. Μα, συνεχώς μας λένε για μία σώζουσα πίστη στην οποία δεν μπορείς να προσθέσεις τίποτα σε αυτήν, αλλά δεν μας λένε ποτέ ότι αυτή πρέπει να ολοκληρώνεται στην πορεία της ζωής μας στην πράξη, μέσα από τις αποδείξεις που θα ζητήσει ο Κύριος μία Μέρα!

Ένσταση!! «ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ»;;; Δεν λέει κάτι τέτοιο ο Κύριος!!

Στην δική μου Βίβλο το λέει και παραλέει, π.χ.:

Ματθ.25:31-46 / 31  οταν δε ελθη ο υιος του ανθρωπου εν τη δοξη αυτου και παντες οι αγιοι αγγελοι μετ αυτου τοτε καθισει επι θρονου δοξης αυτου 32 και συναχθησεται εμπροσθεν αυτου παντα τα εθνη και αφοριει αυτους απ αλληλων ωσπερ ο ποιμην αφοριζει τα προβατα απο των εριφων 33 και στησει τα μεν προβατα εκ δεξιων αυτου τα δε εριφια εξ ευωνυμων 34  τοτε ερει ο βασιλευς τοις εκ δεξιων αυτου δευτε οι ευλογημενοι του πατρος μου κληρονομησατε την ητοιμασμενην υμιν βασιλειαν απο καταβολης κοσμου 35  επεινασα γαρ και εδωκατε μοι φαγειν εδιψησα και εποτισατε με ξενος ημην και συνηγαγετε με 36  γυμνος και περιεβαλετε με ησθενησα και επεσκεψασθε με εν φυλακη ημην και ηλθετε προς με 37  τοτε αποκριθησονται αυτω οι δικαιοι λεγοντες κυριε ποτε σε ειδομεν πεινωντα και εθρεψαμεν η διψωντα και εποτισαμεν 38  ποτε δε σε ειδομεν ξενον και συνηγαγομεν η γυμνον και περιεβαλομεν 39  ποτε δε σε ειδομεν ασθενη η εν φυλακη και ηλθομεν προς σε 40  και αποκριθεις ο βασιλευς ερει αυτοις αμην λεγω υμιν εφ οσον εποιησατε ενι τουτων των αδελφων μου των ελαχιστων εμοι εποιησατε 41  τοτε ερει και τοις εξ ευωνυμων πορευεσθε απ εμου οι κατηραμενοι εις το πυρ το αιωνιον το ητοιμασμενον τω διαβολω και τοις αγγελοις αυτου 42  επεινασα γαρ και ουκ εδωκατε μοι φαγειν εδιψησα και ουκ εποτισατε με 43  ξενος ημην και ου συνηγαγετε με γυμνος και ου περιεβαλετε με ασθενης και εν φυλακη και ουκ επεσκεψασθε με 44  τοτε αποκριθησονται αυτω και αυτοι λεγοντες κυριε ποτε σε ειδομεν πεινωντα η διψωντα η ξενον η γυμνον η ασθενη η εν φυλακη και ου διηκονησαμεν σοι 45  τοτε αποκριθησεται αυτοις λεγων αμην λεγω υμιν εφ οσον ουκ εποιησατε ενι τουτων των ελαχιστων ουδε εμοι εποιησατε 46  και απελευσονται ουτοι εις κολασιν αιωνιον οι δε δικαιοι εις ζωην αιωνιον 

-Μιλάει ο Κύριος στους πιστούς μαθητές Του (φαίνεται στο προηγ. κεφάλαιο 24:3, 44-45), φυσικά για πιστούς (εδ.32). Αυτούς προειδοποιεί, …και εμάς κατ’επέκταση! Ο Σατανάς κάνοντας χρήση των αμετανόητων πιστών του Κυρίου, κάνουν τα πάντα να ακυρώσουν τις προειδοποιήσεις του είδους! Αυτοί θα είναι που θα ανακοινωθούν ως ερίφια την μέρα της αρπαγής και της κρίσεως.

    Η πίστη μας λοιπόν στο έργο του Ιησού Χριστού, μας έσωσε κάποτε χωρίς έργα καλά, και αποδείχθηκε αυτή στην αρχή ως ζωντανή με πράξεις πίστεως όπως το βάπτισμα και η ομολογία, και συνεχίζει να αποδεικνύεται ως ζωντανή με τον δείπνο του Κυρίου (και αυτό σωτηριακή πράξη πίστεως είναι, Ιωάν.6:54, 55, 56, 57, 58) και όλα τα άλλα τα έργα τα οποία θέλει ο Κύριος να καρποφορούν από την ζωντανή πίστη μας (π.χ. Εφ.2:10, Τίτ.3:14, Εβρ.13:21, Ρωμ.6:3-4, Φιλιπ.2:12-13, Εβρ.13:21!<--Αυτά οι ψεύτικες διδασκαλίες θέλουν να μην πιστεύουμε και να μην τα ξέρουμε καν!). Αυτά όμως τονίζω (όπως η πίστη που αναφέρεται στο Εφ.2:8-9, Ρωμ.4:6), δεν πρέπει να λογαριάζονται ως καλά έργα μας για να σωθούμε, αλλά πράξεις πίστεως που υποχρεούμαστε να εφαρμόζουμε. Πρέπει να διακρίνουμε την διαφορά.

    Η αρχική πίστη μας αυτή, στην συνέχεια όμως, εννοείται δεν μας απέκοψε από τον Θεό ώστε να ζούμε ως αποκομμένοι από Αυτόν, αντιθέτως μας ένωσε με Αυτόν μέσα και κάτω από την Βασιλεία Του, όπου είμαστε και παιδιά Του υιοθετημένα, αλλά και δούλοι Του προς υπακοή. Ναι ή όχι; O απόστολος Παύλος ξεκαθαρίζει:

Ρωμ.6:15-22 / τι ουν αμαρτησομεν οτι ουκ εσμεν υπο νομον αλλ υπο χαριν μη γενοιτο 16 ουκ οιδατε οτι ω παριστανετε εαυτους δουλους εις υπακοην δουλοι εστε ω υπακουετε ητοι αμαρτιας εις θανατον η υπακοης εις δικαιοσυνην 17 χαρις δε τω θεω οτι ητε δουλοι της αμαρτιας υπηκουσατε δε εκ καρδιας εις ον παρεδοθητε τυπον διδαχης 18 ελευθερωθεντες δε απο της αμαρτιας εδουλωθητε τη δικαιοσυνη 19 ανθρωπινον λεγω δια την ασθενειαν της σαρκος υμων ωσπερ γαρ παρεστησατε τα μελη υμων δουλα τη ακαθαρσια και τη ανομια εις την ανομιαν ουτως νυν παραστησατε τα μελη υμων δουλα τη δικαιοσυνη εις αγιασμον 20 οτε γαρ δουλοι ητε της αμαρτιας ελευθεροι ητε τη δικαιοσυνη 21 τινα ουν καρπον ειχετε τοτε εφ οις νυν επαισχυνεσθε το γαρ τελος εκεινων θανατος 22 νυνι δε ελευθερωθεντες απο της αμαρτιας δουλωθεντες δε τω θεω εχετε τον καρπον υμων εις αγιασμον το δε τελος ζωην αιωνιον 

    Οπότε, για να μπορεί ο πιστός να πιστεύει ότι έχει μείνει σε αυτήν την σχέση/διαθήκη, θα πρέπει να το αποδεικνύει στον εαυτό του, να αγιάζετε, καθώς το Άγιο Πνεύμα συνεχώς οδηγεί τα σωσμένα παιδιά Του, με οδηγία στην οποία πρέπει να ανταποκρίνονται. Με υπακοή λοιπόν, αποδεικνύεται ότι το παιδί του Θεού φέρει όχι μόνο μία θεωρητικά σωστή πίστη, αλλά και μία ζωντανή πίστη μέσα του, μία που κάποτε τον έσωσε, και αυτήν καλείται να διατηρήσει μέχρι το τέλος καθώς αυτό εργάζεται Ο Θεός μέσα του το οποίο ο πιστός πρέπει με φόβο και τρόμο να κατεργάζεται στην πράξη (Φιλιπ.2:12-13). Τα έργα που θα κάνεις λοιπόν, δεν θα σε σώσουν ΠΟΤΕ, όμως, θα αποδεικνύουν στην πράξη την προβλεπόμενη ζωντανή πίστη σου σε Αυτόν που σε οδηγεί στο θέλημά Του!! Το Άγιο Πνεύμα θέλει να μας κρατήσει στην ζωντανή πίστη μας και δυστυχώς τα εμπόδια που προβάλλονται και επιτρέπουμε, πολλά. Ο Θεός όμως κόντρα σε όλα ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ να είναι «…ο ενεργων εν υμιν και το θελειν και το ενεργειν υπερ της ευδοκιας» (Φιλιπ.2:13).

-Μία παραβολή να γίνει ξεκάθαρο το τοπίο. Κολυμπάς στον ωκεανό μόνος και κοντεύεις να πνιγείς. Εγώ περνάω με το πλοίο μου, σε βλέπω, και θέλω να σε σώσω• είμαι Βασιλιάς και το πλοίο είναι δικό μου και όλα λειτουργούν όπως εγώ ορίζω. Σε βλέπω και σου φωνάζω: Θέλω να σε σώσω από τον τραγικό θάνατό σου, αλλά αν δεχτείς, θα ζεις όπως θέλω, ειδάλλως θα υπάρχουν μεγάλες συνέπειες τιμωρίας ή και θανάτου. Μόλις σε σώσω, θα σε υιοθετήσω και σου δώσω και μέρος της Βασιλείας μου• αυτός είναι ο προορισμός μου για σένα, όμως σου τονίζω ότι θα είσαι σε υπακοή απέναντί μου. Δέχεσαι τους όρους μου; Μου απαντάς Ναι, δέχομαι. -Σε σώζω χωρίς καν να λογαριάσω το παρελθόν σου, αλλά μόνο επειδή δέχτηκες να μπεις σε αυτήν την διαθήκη πίστεως και υπακοής μαζί μου. Εξυπακούεται ότι το ότι σε έσωσα, σημαίνει ότι δεν θέλω να με φτάσεις ποτέ να θέλω να σε πετάξω πάλι στην θάλασσα, αλλά να σε πάω ασφαλή στην στεριά, καθώς ο σκοπός δεν είναι να ζεις στο πλοίο για πάντα, αλλά στην στεριά! Αυτό θέλω για σένα. -Η σωτηρία λοιπόν έχει σκοπό το μόνιμο, όχι το προσωρινό, παρόλο που έθεσα στάδια και προϋποθέσεις μέχρι το μόνιμο τις οποίες εγκαρδίως δέχτηκες.

     Σε τράβηξα πάνω λοιπόν και μέσα στο πλοίο μου• είσαι σωσμένος ΤΩΡΑ και οδεύουμε προς την στεριά όπου σκοπό έχω να σου δώσω μέρος της Βασιλείας μου, αφού πρώτα δέχτηκες να γίνει δούλος μου. Έτσι, μέχρι να φτάσουμε, καθώς σε φροντίζω, συμφώνησες να ζεις όπως ορίζω και αυτό σημαίνει φυσικά ότι δεν θα δεχτώ βία και προσβολές κανενός είδους εναντίων μου, αλλά να τηρείς το δικό σου μέρος ευθύνης μέχρι να φτάσουμε, αλλιώς, όταν φτάσουμε στην στεριά, θα ζητήσω να σε συλλάβουνε για να υποστείς τιμωρίες ή και την θανάτωση σου, ανάλογα πώς ήσουν στο όλο ταξίδι μαζί βάσει της συμφωνίας μας• αυτά, σου τα γνωστοποίησα από την αρχή. -Όπως είπα, δεν θέλω σε καμία περίπτωση να σε πετάξω πίσω στην θάλασσα, αλλά αν ξεπερνάς τα όρια της μακροθυμίας μου συνεχώς και βρίσκεσαι σε ανταρσία απέναντί μου, αυτό θα συμβεί, θα σε αποκόψω από κάθε υπόσχεσή μου και θα βρεθείς πάλι στην θάλασσα από όπου σε βρήκα! Ναι, είμαι μακρόθυμος, αλλά αυστηρός και απόλυτος. Φυσικά αν εγκαίρως συμμορφωθείς και μετανοήσεις, τελικά θα πάνε όλα καλά, αλλά προειδοποιώ, μην περπατάς πάνω στην γραμμή μαζί μου! Αν από την άλλη, πάλι μέσα στη φροντίδα μου, πράγματι ζεις με έμπρακτη ευγνωμοσύνη σε μένα και τηρείς τις εντολές μου και τους όρους υγιεινής (μετάνοια, εξομολόγηση) που θα σε κρατούν καθαρό, όλα θα πάνε καλά και ευλογημένα και στην στεριά (μακριά από κάθε κίνδυνο) θα έχεις και μέρος του Βασιλείου μου.

-Ρωτώ τώρα, όποιο και να είναι το τέλος σου:

1) Πότε σώθηκες από εμένα; Όταν σε έβαλα στο πλοίο ή όταν έφτασες στην στεριά; (Θυμίζω έτσι ότι και τα δύο αυτά, είναι μέρος της μίας σωτηρίας, που όμως έχει αρχή και τελική συνέχεια.)

2) Σώθηκες με έργα ή όταν συμφώνησες και μπήκες στο πλοίο όπως σου ζήτησα;

3) Παρέμεινες σωσμένος μέχρι την στεριά όσο ήσουν μέσα στο πλοίο τηρώντας τις οδηγίες μου, ή σε πέταξα από το πλοίο στις πρώτες παραβάσεις σου;

4) Εγώ άραγε, ήθελα να σε φτάσω με τους όρους μου και σε απόλυτη ασφάλεια στην στεριά;

5) Εγώ που σε έσωσα, έχω άραγε -εφόσον αυτό συμφωνήσαμε- το δικαίωμα τελευταία στιγμή να βάλω να σε τιμωρήσουν ή και να σε θανατώσουν αν παρεκτρεπόσουν σε διαφόρους βαθμούς απέναντί μου; Ή αντιθέτως, και να σε αμείψω ανάλογα για την σωστή στάση σου απέναντί μου;

6) Το ότι συμφώνησες να ζεις όπως σου ζήτησα για να σε σώσω (αρχική σωτηρία με την αιώνια συνέχειά της) και ότι το ομολογείς αυτό ενώ είσαι μέσα στο πλοίο, χωρίς όμως να τηρείς στην πράξη αυτήν την διαθήκη μεταξύ μας, τι θα αποφέρει σε σένα όταν φτάσουμε στην στεριά ή και πριν;

--Όλοι οι απόστολοι, φυσικά θα δίνανε τις ίδιες ακριβώς απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Οι δικές μας άραγε απαντήσεις θα συμφωνούσαν με τις δικές τους; Μόνο άμα αποδεχόμαστε τις δικές τους!

    Ελπίζω να βοήθησε το παραβολικό παράδειγμα αυτό. Πρέπει λοιπόν όλοι οι πιστοί να καταλάβουν ότι η σωτηρία από την πρώτη μέρα είναι θέμα σχέσης ζωντανής, έμπρακτης πίστης από την αρχή, όχι όμως αποτέλεσμα έργων• αν η αρχική σωτηρία ήταν αποτέλεσμα καλών έργων, δεν θα έμπαινε ο άνθρωπος στο πλοίο, και αν η τελική σωτηρία του ήταν αποτέλεσμα καλών έργων, θα ακύρωνε την αρχική σωτηρία που ήταν αποτέλεσμα συμφωνίας και έτσι εμπιστοσύνης. Σε μας τώρα: Η πίστη μας είναι στον «Κύριο» και στο έργο Του για εμάς (το πλοίο και η -αιώνια- στεριά), και στο ότι είμαστε τώρα «δούλοι εις υπακοήν» επειδή πιστέψαμε σε Αυτόν και μας έσωσε και μας όρισε κληρονόμους Του. Ζούμε έτσι με πίστη στην υπόσχεσή Του αυτή και με υπακοή επειδή σωθήκαμε και έτσι κάνουμε το αρεστό σε Αυτόν καθώς μας οδηγεί σε αυτό. Και εάν αμαρτήσουμε, δεν μας αποκόπτει αμέσως από την σωτηρία μας, αλλά όπως όρισε, θα την εξομολογηθούμε και θα την αφήσουμε την αμαρτία μας, και με πίστη πάλι θα δεχτούμε ότι Αυτός μας έδωσε ήδη άφεση. Διαβάζουμε:

Α’Ιωάν.1:9 εαν ομολογωμεν τας αμαρτιας ημων πιστος εστιν και δικαιος ινα αφη ημιν τας αμαρτιας και καθαριση ημας απο πασης αδικιας 

-Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν θα παραμείνουμε στην χάρη Του και θα συνεχίσουμε την πορεία προς την αιώνια ζωή μαζί Του.

Ενθύμηση: Η αληθινή πίστη μπορεί να προτρέπει στην υπακοή, αλλά δεν παράγει απαραίτητα καλά έργα από μόνη της. Η αληθινή όμως πίστη στην οποία υποτασσόμαστε, ΠΑΝΤΑ παράγει καλά έργα υπακοής και αγάπης στον Θεό και στον άνθρωπο! Το ζητούμενο έτσι, δεν είναι απλά να έχουμε αληθινή πίστη, αλλά εφαρμοσμένη αληθινή πίστη, δηλαδή που δικαιώνεται ως ζωντανή πίστη καθώς αποδεικνύεται με έργα αγάπης και υπακοής.

 

-Ένσταση! Μα ο Παύλος λέει: Ρωμ.10:9-1 / οτι εαν ομολογησης εν τω στοματι σου κυριον ιησουν και πιστευσης εν τη καρδια σου οτι ο θεος αυτον ηγειρεν εκ νεκρων σωθηση 10  καρδια γαρ πιστευεται εις δικαιοσυνην στοματι δε ομολογειται εις σωτηριαν 11 λεγει γαρ η γραφη πας ο πιστευων επ αυτω ου καταισχυνθησεται 

—Ναι, είπαμε, ο Παύλος λέει πολλά που αμαθείς διαστρεβλώνουν.
Σωστά λοιπόν τα λέει, εσύ γιατί ενίστασαι; Συμφωνεί ο Παύλος με τον Ιάκωβο, δεν το βλέπεις;; Μιλάει (εδ.10) για την βαθιά πίστη στην καρδιά που ως τέτοια δικαιώνει τον έχοντα αυτήν ως γνήσιο πιστό (σαν αυτή του Αβραάμ και της Ραάβ), και αυτή η πίστη καρδιάς γίνεται ζωντανή πίστη όταν ομολογεί στην πράξη τον Ιησού ως Κύριο• η ομολογία είναι απαραίτητη προς σωτηρία και όχι μόνο η βαθιά πίστη που δικαιώνει κάποιον ως αληθινά πιστό.

    Η σωτηρία λοιπόν σε αυτήν την εξίσωση του Παύλου, πότε προκύπτει; Με την πίστη άραγε ότι ο Ιησούς είναι Κύριος και ο Θεός τον ανέστησε εκ νεκρών ή με το επόμενο βήμα, την εφαρμογή της πίστης καθώς ομολογεί ο πιστός τον Ιησού ως Κύριο; Απάντηση: «στοματι δε ομολογειται εις σωτηριαν». Μα, ρωτάω, δεν αρκούσε στον Παύλο να μιλήσει μόνο για πίστη στην καρδιά όσο αφορά την σωτηρία; Όχι, προφανώς δεν αρκούσε βάσει αυτών που είχε στην σκέψη του εκείνη την στιγμή. -Προσέξτε τώρα, ότι αυτή είναι και η ζωντανή πίστη που έχει ομολογία για την οποία αμέσως θα πει: «…λεγει γαρ η γραφη πας ο πιστευων επ αυτω ου καταισχυνθησεται». Η σωτηρία ξεκινάει με πίστη που εφαρμόζεται και πράγματι, όπως μόλις μας είπε και ο Ιάκωβος (εδ.22): «και εκ των εργων η πιστις ετελειωθη»! Εδώ (στα λόγια του Παύλου) το έργο που ολοκληρώνει την αρχική πίστη αυτή, είναι η ομολογία, αλλού μπορεί να είναι το έλεος ή η ελεημοσύνη• κατά την ανάγκη η πίστη βρίσκει εφαρμογή και ολοκληρώνεται σε διάφορα επίπεδα. Εμπερικλείει έτσι εδώ (εδ.11) ο Παύλος, την ομολογία, ως πράξη (ζωντανής) πίστης, προερχόμενη από την αληθινή (αρχική) πίστη στην καρδιά. Δηλαδή, να το πω αλλιώς, το να πιστεύει ειλικρινά κανείς τον Ιησού ως Κύριο που ο Θεός ανέστησε από τους νεκρούς, χωρίς να τον έχει ομολογήσει, είναι ανώφελο και στα μάτια του Παύλου και στα μάτια του Ιακώβου και στα Μάτια του Κυρίου• θυμίζω τα λόγια του Κυρίου που βεβαιώνουν την συντεταγμένη της ομολογιακής σωτηρίας:

Λου.12:89 / λεγω δε υμιν πας ος αν ομολογηση εν εμοι εμπροσθεν των ανθρωπων και ο υιος του ανθρωπου ομολογησει εν αυτω εμπροσθεν των αγγελων του θεου 9 ο δε αρνησαμενος με ενωπιον των ανθρωπων απαρνηθησεται ενωπιον των αγγελων του θεου

-Μία παρένθεση: Φυσικά, η ολοκλήρωση με έργα, ισχύει όχι μόνο για την πίστη, αλλά και για την μετάνοια• η ζωντανή μετάνοια στην καρδιά, προβλέπει και φέρει έργα, και μόνο αυτή γίνεται δεκτή! Διαβάζουμε εν συντομία τον Παύλο που λέει: Πράξ.26:20 …..και επιστρεφειν επι τον θεον αξια της μετανοιας εργα πρασσοντας… -Και ο Ίδιος ο Κύριος έλεγε σε αυτούς που κακώς βαπτιζόντουσαν χωρίς μετάνοια στην καρδιά:

Ματθ.3:8  ποιησατε ουν καρπους αξιους της μετανοιας…

-Συνεχίζουμε στα λόγια του Ιακώβου.

Ιάκ.2:23 και επληρωθη η γραφη η λεγουσα επιστευσεν δε αβρααμ τω θεω και ελογισθη αυτω εις δικαιοσυνην και φιλος θεου εκληθη

1) Θυμίζω ότι αυτά τα λόγια τα λέει αφού μόλις είπε:

20-22 /  θελεις δε γνωναι ω ανθρωπε κενε οτι η πιστις χωρις των εργων νεκρα εστιν 21 αβρααμ ο πατηρ ημων ουκ εξ εργων εδικαιωθη ανενεγκας ισαακ τον υιον αυτου επι το θυσιαστηριον 22 βλεπεις οτι η πιστις συνηργει τοις εργοις αυτου και εκ των εργων η πιστις ετελειωθη 

-Οπότε εδώ στο εδ.23, θέλει να πει: …με αυτόν τον τρόπο εκπληρώνεται σε μας η Γραφή που λέει ότι πίστεψε ο Αβραάμ στον Θεό και αυτό του λογαριάστηκε προς δικαίωσή του και φίλος Θεού ονομάστηκεà (εδ.20-22), καθώς δηλαδή, από τα έργα του δικαιώθηκε όταν έφερε τον Ισαάκ τον υιό του στο θυσιαστήριο, και έτσι η πίστη του είχε επίδραση στο είδος των έργων του, και μέσα από αυτά τα έργα η πίστη του ολοκληρώθηκε ως προς τον σκοπό της.

2) Ενώ η πράξη του δικαιώνει και την πίστη του ως ζωντανή, όμως, ότι πήγε να θυσιάσει τον Ισαάκ λέγεται εδώ ότι δικαίωσε τον ίδιο και αυτό επειδή αυτά τα δύο είναι αναπόσπαστα και αλληλένδετα! Ο τονισμός δηλαδή του συγγραφέα εδώ είναι η αρχική αφετηρία της πράξης αυτής, που είναι ο ίδιος Αβραάμ, αν και την έκανε λόγω της πίστης που έβαλε σε εφαρμογή καθιστώντας την έτσι ζωντανή πίστη. Επιπλέον εδώ διακρίνουμε, ότι δεν είχε νόημα να δικαιωθεί μία πράξη κάποιου ως Θεάρεστη, αν ο Θεός δεν δικαιώνει τον ίδιο που την έκανε• Ο Θεός όμως δικαιώνει τον Αβραάμ που εφάρμοσε την πίστη της καρδιάς του! Το πλαίσιο λοιπόν στην σκέψη του συγγραφέα εδώ, ήταν ο Αβραάμ και η καρδιά του που φέρανε αυτήν την ζωντανή και έτσι διαθέσιμη πίστη• αυτή δικαίωσε τον Αβραάμ μέσα από την πράξη πίστεως που κατ’εντολή πήγε να εφαρμόσει ο ίδιος. Αν η πίστη του ήταν μεν αληθινή, αλλά δεν ήταν ζωντανή, δεν θα εκτελούσε την εντολή του Θεού που πίστευε ότι έλαβε και δεν θα δικαιωνότανε ως υπάκουος πιστός του Θεού έχοντας ζωντανή πίστη, αλλά θα εξετίθεντο ως ανυπάκουος στον Θεό και έτσι με νεκρή πίστη επί του προκειμένου!

3) Αν και είναι λογικό αυτό που λέει ο Ιάκωβος, εδώ όμως, γράφει από μνήμη και έτσι κάνει λάθος και εφαρμόζει το:

«Και επίστευσεν εις τον Κύριον· και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην» …στα περί έργων και θυσίας του Ισαάκ, αλλά εκεί αναφέρεται (Γεν.15:6) μόνο στην υπόσχεση του Θεού σε αυτόν, ότι θα είναι αμέτρητοι οι απόγονοί του (εδ.1-5)• αυτήν την υπόσχεση ο Αβραάμ πίστεψε και του λογίσθηκε σε δικαιοσύνη. Βέβαια, για αμαθείς, αυτό είναι σκάνδαλο, σόκινγκ (και όμως, ας το αποδεχτούν, ο Θεός δεν έγραψε την Γραφή!), αλλά για έμπειρους μελετητές, απλά αναδεικνύει μεν το φυσιολογικό λάθος του Ιακώβου, αλλά ταυτόχρονα το βάθος της κατανόησής του, καθώς διακρίνει σε αυτό το εδάφιο ένα περιεχόμενο βαθύτερο από το προβλεπόμενο, το οποίο όμως συνάδει με όλα όσα είπε ο Χριστός και οι απόστολοι! -Είναι πολλές φορές που και εμείς αναφέρουμε παροιμίες, για να τις εφαρμόσουμε σε διάφορες περιπτώσεις, και πράγματι κάτι παρόμοιο έγινε και εδώ.

    Ουσιαστικά έτσι, προσπαθεί ο Ιάκωβος να αναδείξει ότι στο εδάφιο στην Παλαιά Διαθήκη που αναφέρει μόνο την πίστη,  εννοούνται, εμπεριέχονται τα έργα.

4) Προσέξτε ότι εδώ δεν βάζει καν τον παράγοντα σωτηρία λεκτικά στην μέση, και αυτό μάλλον επειδή εξηγεί ότι ο Αβραάμ έγινε φίλος Θεού, και άρα λογικά, ως φίλος έχει και σωτηρία. Με την απουσία της λέξης/έννοιας σωτηρίας όμως εδώ (ή το ρήμα της), είναι σαν η πρόθεση να είναι να εννοηθεί ότι δεν είναι όλα μόνο θέμα σωτηρίας, αλλά και θέμα σχέσης με τον Θεό, όπου συμβιώνουμε ως φίλοι… -Αυτό απλώς είναι μία εικασία μου, μπορεί να μην ήταν στην πρόθεση του Θεού αυτό.

5) Έτσι ξέροντας φυσικά μεν ο Ιάκωβος ότι είχε πει ο Θεός στον Αβραάμ ότι από το σπέρμα του θα γίνει ένας λαός (πληροφορία που είναι αδύνατον να μην γνωρίζει οποιοσδήποτε Εβραίος), αλλά και ότι του ζήτησε να θυσιάσει τον Ισαάκ που ήταν σπέρμα του, τότε, με την σκέψη του θέλει να αναδείξει την ζωντανή πίστη του Αβραάμ μέσα από το συγκεκριμένο έργο το οποίο όμως ο Θεός δεν τον άφησε να το ολοκληρώσει, αλλά μόνο να το ξεκινήσει στην πράξη, δηλαδή να επιχειρήσει να θυσιάσει τον Ισαάκ παρόλο την αγάπη του για αυτόν! Αυτό δε το έργο ήταν απόρροια μίας αληθινής πίστης μεν, που της επιτράπηκε δε να είναι ζωντανή μέσω έμπρακτης υπακοής, και για τον Ιάκωβο αυτό το έργο είναι που δικαίωσε ότι πράγματι είχε την προβλεπόμενη ζωντανή πίστη, μία δικαιωμένη μέσω έργων.

Συνεχίζουμε.

 

Ιάκ.2:24 ορατε τοινυν οτι εξ εργων δικαιουται ανθρωπος και ουκ εκ πιστεως μονον

    Η ολοκληρωμένη δικαίωση λοιπόν που δίνεται από τον Θεό σε έναν άνθρωπο ότι πράγματι είναι δικός Του αφιερωμένος ακόλουθος, είναι αποτέλεσμα και πίστεως και έργων πίστεως! Με απλά λόγια, δικαιώνεσαι μερικώς μεν όταν λες ότι πιστεύεις στον Θεό μέσα από τα λόγια που φέρουν το αληθινό περιεχόμενο της πίστης, αλλά, δικαιώνεσαι και όταν τα έργα σου αναδεικνύουν την νοερή και λεκτική πίστη σου ζωντανή, καρποφόρα.

   Θυμίζω πάλι, ότι αρχικά μας ζητήθηκε από τον Θεό μας η πίστη μας να αποδειχθεί στην πράξη ζωντανή με το βάπτισμα μας και με την ομολογία μας• άραγε από τότε να πρέπει η πίστη μας να παραμένει ζωντανή στην πράξη μέσω υπακοής ή όχι; Τι λένε στις εκκλησίες σας;

 

Ιάκ.2:25 ομοιως δε και ρααβ η πορνη ουκ εξ εργων εδικαιωθη υποδεξαμενη τους αγγελους και ετερα οδω εκβαλουσα

    Αν η πίστη της Ρααβ δεν ήταν ενωμένη με μια ζωντανή σχέση με τον Θεό, δεν θα έβαζε έτσι τον εαυτό της σε κίνδυνο. Η πράξη της την δικαίωσε ενώπιον του Θεού, καθώς απέδειξε ότι δικαίως θεωρούσε τον εαυτό της ως αφιερωμένη πίστη του Θεού. Πάλι δεν λέει τίποτα περί σωτηρίας της, απλά εννοείται λόγω της ζωντανής πίστης της.

 

Ιάκ.2:26  ωσπερ γαρ το σωμα χωρις πνευματος νεκρον εστιν ουτως και η πιστις χωρις των εργων νεκρα εστιν

-----Και επεξηγεί την πράξη πίστεως της Ραάβ, συμπληρώνοντας εδώ ότι παρομοίως, όπως μπορεί να υπάρχει ένα αληθινό σώμα, αλλά να είναι ένα νεκρό σώμα χωρίς ζωή, έτσι και μια πίστη μπορεί να είναι με το αληθινό/ορθό θεωρητικό περιεχόμενο, αλλά νεκρή αν δεν φέρει τον ζωντανό καρπό των έργων, της προβλεπόμενης συνέπειας…

 

    Έχοντας -ελπίζω όλοι μας- καταλάβει την θεολογική σκέψη του Ιακώβου στην οποία όχι λίγοι σκόνταψαν και σκοντάφτουν, πράγματι διακρίνουμε ότι δεν αντιφάσκει σε τίποτα με τον Παύλο ή άλλους συγγραφείς. Απλώς κάνει τις αναγκαίες διευκρινήσεις ώστε ο σωτηριακός παράγοντας της πίστης να μην αποδυναμωθεί, αλλοιωθεί, διαστρεβλωθεί, εξευτελιστεί.

 

    Κλείνοντας, θα προσθέσω ότι μου κάνει εντύπωση ότι σε αντίθεση με τους υπόλοιπους συγγραφείς, σε όλη την επιστολή του ο Ιάκωβος δεν αναφέρει πουθενά την λέξη υπακοή, παρόλο που προτρέπει σε έργα που αποδεικνύουν την πίστη. Γιατί άραγε; Μόνο μία απάντηση μπορεί να υπάρξει. Αυτή η μελέτη ίσως να σε οδήγησε στην απάντηση και αυτή είναι ότι στο μυαλό του η ζωντανή πίστη εξυπακούεται ότι είναι πίστη υπακοής, πίστη δηλαδή την οποία πρέπει να υπακούς!! Και πάλι έρχεται ο Παύλος να μας μιλήσει για αυτήν:

Ρωμ.1:2-6 /  ο προεπηγγειλατο δια των προφητων αυτου εν γραφαις αγιαις 3  περι του υιου αυτου του γενομενου εκ σπερματος δαβιδ κατα σαρκα 4  του ορισθεντος υιου θεου εν δυναμει κατα πνευμα αγιωσυνης εξ αναστασεως νεκρων ιησου χριστου του κυριου ημων 5  δι ου ελαβομεν χαριν και αποστολην εις υπακοην πιστεως εν πασιν τοις εθνεσιν υπερ του ονοματος αυτου 6  εν οις εστε και υμεις κλητοι ιησου χριστου

 

Ρωμ.6:15-18, 22 /  τι ουν αμαρτησομεν οτι ουκ εσμεν υπο νομον αλλ υπο χαριν μη γενοιτο 16 ουκ οιδατε οτι ω παριστανετε εαυτους δουλους εις υπακοην δουλοι εστε ω υπακουετε ητοι αμαρτιας εις θανατον η υπακοης εις δικαιοσυνην 17 χαρις δε τω θεω οτι ητε δουλοι της αμαρτιας υπηκουσατε δε εκ καρδιας εις ον παρεδοθητε τυπον διδαχης 18 ελευθερωθεντες δε απο της αμαρτιας εδουλωθητε τη δικαιοσυνη………………..22 νυνι δε ελευθερωθεντες απο της αμαρτιας δουλωθεντες δε τω θεω εχετε τον καρπον υμων εις αγιασμον το δε τελος ζωην αιωνιον

 

Ρωμ.16:26 φανερωθεντος δε νυν δια τε γραφων προφητικων κατ επιταγην του αιωνιου θεου εις υπακοην πιστεως εις παντα τα εθνη γνωρισθεντος 

 

    Συνοψίζοντας,
1) Με τις περικοπές που ανέδειξα, ο Ιάκωβος είχε το Ευαγγέλιο του Παύλου και των αποστόλων, οι οποίοι είχαν το Ευαγγέλιο Του Ιησού Χριστού. Η αρχική σωτηρία για αυτόν είναι κατά χάριν, μέσω ζωντανής πίστης και έτσι ακριβώς θα είναι και η τελική σωτηρία.

    Η διάκριση που πρέπει να γίνει είναι ότι ο Παύλος λοιπόν μιλάει για την αρχική και τελική δικαίωση ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ μέσω της πίστης και ο Ιάκωβος δίνει έμφαση στην δικαίωση ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ μέσω των καλών έργων πίστεως. Είναι σε συμφωνία λοιπόν οι δύο τους και αλληλοσυμπληρώμενοι και προφανώς ο Ιάκωβος έχοντας διαβάσει τις επιστολές του Παύλου, κάνει κάποιες ιδιαίτερες διευκρινήσεις ώστε κανείς αμαθής μην παρανοήσει αυτές.

    Το να λέει κανείς ότι είναι σε διαθήκη με τον Θεό, αλλά μην μένει στο δικό του μέρος της διαθήκης, είναι ηθική παρανομία προς τον Θεό κατά της οποίας προειδοποιεί ο Θεός. Ο Ιάκωβος έτσι μιλάει για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα σε όποιον ομολογεί ότι έχει μπει μέσω πίστης κάτω από τον νόμο της ελευθερίας από την αμαρτία και προς το καλό• αυτός προβλεπόμενο είναι να έχει ζωντανή καρποφόρα πίστη και έτσι έργα αντίστοιχα. Επισημάνει όμως ότι αν δεν έχει έργα, η πίστη του δεν δικαιώνεται στη πορεία της ως ΖΩΝΤΑΝΗ, αλλά αποδεικνύεται ως ΝΕΚΡΗ. Έτσι λοιπόν, με απλά λόγια θα πούμε ότι:
ο Ιάκωβος μας λέει: …ουτως και η πιστις εαν μη εργα εχη νεκρα εστιν καθ εαυτην (2:17)

και ο Παύλος μας λέει: εν γαρ χριστω ιησου…………..πιστις δι αγαπης ενεργουμενη (Γαλ.5:6)

-Το ζητούμενο και για τους δύο, είναι η ζωντανή πίστη.

2) Τα παρακάτω εδάφια που προβληματίζουν πολλούς, τονίζουν τα έργα, για να εκθέσουν μεν την νεκρή πίστη και να αναδείξουν δε την ζωντανή και σώζουσα πίστη:

Ιακ.2:14, 17, 20, 21, 24, 25, 26

14 τι το οφελος αδελφοι μου εαν πιστιν λεγη τις εχειν εργα δε μη εχη μη δυναται η πιστις σωσαι αυτον…….

17 ουτως και η πιστις εαν μη εργα εχη νεκρα εστιν καθ εαυτην…….

20 θελεις δε γνωναι ω ανθρωπε κενε οτι η πιστις χωρις των εργων νεκρα εστιν…….
21 αβρααμ ο πατηρ ημων ουκ εξ εργων εδικαιωθη ανενεγκας ισαακ τον υιον αυτου επι το θυσιαστηριον

24 ορατε τοινυν οτι εξ εργων δικαιουται ανθρωπος και ουκ εκ πιστεως μονον
25 ομοιως δε και ρααβ η πορνη ουκ εξ εργων εδικαιωθη υποδεξαμενη τους αγγελους και ετερα οδω εκβαλουσα 

26 ωσπερ γαρ το σωμα χωρις πνευματος νεκρον εστιν ουτως και η πιστις χωρις των εργων νεκρα εστιν 

 

3) Η έννοια της «δικαίωσης» στα λόγια του Ιακώβου, φέρει το περιεχόμενο της επαλήθευσης, της απόδειξης, όχι της σωτηρίας, παρόλο που ο δικαιωμένος από τον Θεό, είναι και θα είναι σωσμένος Του. Δεν εννοεί ότι ο Αβραάμ και η Ραάβ, σώθηκαν με τα έργα τους, αλλά με την αρχική ζωντανή πίστη τους που έφερε τα προβλεπόμενα έργα πίστεως, έργα σχέσεως, έργα που δικαιώνουν την πίστη τους.

 

4) Άλλο «έργα πίστεως» εντός της σωτηρίας, και άλλο καλά έργα εκτός και για την σωτηρία.

 

5) Μην «παραλογίζεται» κανείς, νομίζοντας ότι με νεκρή, ανυπάκουη πίστη θα λάβει την τελική του σωτηρία από τον Θεό. Χωρίς σχέση με τον Θεό αναπτυσσόμενη, ο πιστός αμελεί την σωτηρία που έλαβε και την διαθήκη που υπέγραψε με το βάπτισμά του, άρα καθιστά τον εαυτό του σταθερά ανυπάκουο και σε ανταρσία. Ο Θεός όμως, δεν εμπαίζεται. Το γνωστό «Ό,τι δηλώσεις είσαι!» στα Μάτια του Θεού σε καμία περίπτωση δεν ισχύει! Η συνέπεια πρέπει να ακολουθεί τις δηλώσεις μας ενώπιον Του. Μας προειδοποίησε δε ο Ιάκωβος για την κρίση στο βήμα του Χριστού όπου θα σταθούμε όλοι. Ο δε Κύριος όπως έδειξα επίσης μας μίλησε για αυτό και μας είπε για επίπονες ποινές ή και ολική αποκοπή από την σωτήρια χάρη Του.

Αυτός δίνει την αύξηση.

Διδάξτε αυτά στις συναθροίσεις σας.