«…αλλ Εαυτόν εκένωσεν…»

-ΤΟ ΚΕΝΩΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ-

    Με διάφορες αφορμές την ίδια αυτή περίοδο, αποφάσισα να γράψω για το θέμα γνωστό ως «το κενωτικό». Θα ξεκινήσω ξεκαθαρίζοντας ότι φυσικά πιστεύω ότι ο Υιός του Θεού άδειασε τον Εαυτό Του από την δόξα Του, πριν έρθει στην γη· όλο αυτό θα το αναλύσουμε. Πριν όμως μπούμε στην περιβόητη περικοπή, θα καταθέσω κάποια σημεία που θεωρώ ότι είναι χρήσιμα ως εισαγωγή και Ο Θεός πάντα Βοηθός!... Ας τα δούμε:

1) Η διαφωνία που προκύπτει, δεν είναι το αν άδειασε ο Κύριος τον Εαυτό Του, αλλά πότε το έκανε και γιατί;

2) Αμέτρητοι σχολιασμοί άλλων περικοπών στην διάρκεια όλης της Εκκλησιαστικής ιστορίας, ήταν λάθος, μόνο και μόνο επειδή αυτή η περικοπή (Φιλιπ.2:6-8) δεν έγινε νωρίς κατανοητή ή και αποδεκτή και φυσικά ούτε το μεγαλείο της θυσίας του Υιού Του Θεού έγινε -όσο άρμοζε- διακριτό.

3) Οι αδερφοί, σε διαλόγους με μουσουλμάνους (όποιος ασχολείται ξέρει), ντροπιάζονται και έτσι διασύρεται και ο Θεός μας και το Ευαγγέλιο α) λόγω καλβινιστικών αντιλήψεων και β) λόγω της απουσίας της ορθής διδασκαλίας περί κενωτικού. Κοροϊδεύουν οι μουσουλμάνοι: «Ο Θεός θήλαζε στο στήθος της Μαριάμ;», «Ο Θεός χρειάζονταν να πάει στην τουαλέτα;», «Ο Θεός χρειάζεται ύπνο;», «Αφού ήταν δήθεν δύο σε ένα, ποιος αποφάσιζε;!». Τέτοιες φαιδρότητες δεν είναι προερχόμενες μόνο από εμπαιγμό, αλλά είναι λόγω παρανοήσεων που είναι γεννήματα της βαβέλ των τοποθετήσεων των πιστών, με διάφορες παραλλαγές, τύπου: «Ο Ιησούς ήταν 100% Θεός!» …Τότε είναι που ο μουσουλμάνος σαν γλάρος κοιτάει με απορία και ρωτάει: «Άλλος ο Θεός στην γη, άλλος ο πατέρας Θεός στον οποίο προσευχότανε ο Ιησούς; Σε πόσους Θεούς πιστεύετε;;» --Δηλαδή, έχουν που έχουν άγνοια και η δική μας άγνοια έρχεται και ποτίζει περεταίρω την δική τους και μέσα στο μυαλό τους επικρατεί ένας αχταρμάς και έτσι μία αντίδραση στο Ευαγγέλιο και ένας διασυρμός της Εκκλησίας και σε διάφορες πλατφόρμες διαδικτυακές…

4) Ένας προβληματισμός αδερφών λέει: Μα καλά, που ήταν η διδασκαλία αυτή (το κενωτικό) τόσες χιλιάδες χρόνια;; Πώς ξέφυγε της Εκκλησίας;; Μήπως όσοι την πιστεύουν σήμερα είναι ελαφροΐσκιωτοι;;

ꟷΗ αποκάλυψη του Θεού είναι στην ασύλληπτη σοφία και στον χρόνο του Θεού, διαφορετικά τι να πούμε για τις αμέτρητες χοντροκομμένες πλάνες στην Ορθοδοξία και Καθολικισμό και μάλιστα την σπουδαιότερη που αφορά το Ευαγγέλιο το ίδιο; Γιατί περίμενε ο Θεός να μάθουμε την αλήθεια μετά από περίπου 1500 χρόνια εκκλησιαστικής ιστορίας, μέσα από ανθρώπους σαν τον Λούθηρο και άλλους; Μήπως και όλοι αυτοί είναι αλαφροΐσκιωτοι, μήπως τότε είσαι και εσύ εφόσον πιστεύεις τα ίδια; Ε; Δεν πάει λοιπόν έτσι. Η Γραφή ήδη και πάντοτε δίνει την μαρτυρία της επί όλων των θεμάτων που ήθελε ο Κύριος να γνωρίζουμε και το δε Άγιο Πνεύμα δίνει την δική Του μαρτυρία σε όποιους μελετούν με ειλικρίνεια και αυταπάρνηση τα όποια Βιβλικά ζητήματα. Δυστυχώς όμως, ταυτόχρονα, λόγω άγνοιας, είναι φυσιολογικό όταν θεωρείται ότι υπάρχει συμφωνία μεταξύ πολλών ιεραρχών και θεολόγων, να αποδέχεται ο πιστός τυφλά ό,τι λένε και να μην μελετάει κανείς τίποτα σε βάθος, να μην γνωρίζει ότι κάτι που πιστεύει δεν είναι σωστό, ότι το παρέλαβε λάθος, και έτσι να παραμένει στην λαθεμένη πίστη του, πίστη που αναμεταδίδεται από γενιά σε γενιά μέσα στους αιώνες. Ακόμα και αν κάποιος εντοπίσει ότι κάτι είναι λάθος στα καθιερωμένα πιστεύω και το γνωστοποιήσει σε κάποιους, ειδικά παλαιότερα όταν δεν υπήρχαν τα μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης που έχουμε τώρα, είναι εύκολο αυτό να αγνοηθεί, να φιμωθεί, να ξεχαστεί στα ντουλάπια της ιστορίας. Έρχεται ώρα όμως που ο Θεός τα φέρνει πάλι στην επιφάνεια και με την σειρά μας όλοι μας δοκιμαζόμαστε, όπως καλή ώρα, πιστεύω και τώρα κάνει· θα κριθεί αν είναι έτσι.

 

    Λίγο που το έψαξα πάντως, η διδασκαλία που -περίπου- ασπάζομαι, ίσως να προέκυψε για πρώτη φορά, μέσω κάποιου Γερμανού θεολόγου στα τέλη του 1800 μ.Χ. ονομαζόμενος Gottfried Thomasius εξέφρασε την πίστη ότι ο Υιός Του Θεού άδειασε τον Εαυτό Του από την Θεότητα Του για να έρθει εδώ στην γη μόνο ως άνθρωπος. Πιθανόν -το πιο λογικό- να υπήρχαν και άλλοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς που να είχαν την ίδια θέση, ειδικά τον πρώτο αιώνα, αλλά δεν το έχω ψάξει πολύ, για τον απλούστατο λόγο ότι μου αρκεί και περισσεύει η Γραφή, πράγμα που μου επιτρέπει να ξέρω τι πιστεύω και γιατί· εξάλλου είμαι στην διάθεση του Θεού και ανθρώπων, να διορθωθώ αν σε κάτι κάνω λάθος. Ξέρουμε επίσης, ότι και ο αδερφός Θάνος Καρμπόνης είχε την πεποίθηση αυτή και πολλοί είναι αυτοί που την ασπάστηκαν εξαιτίας της συγκεκριμένης διδαχής του. Εγώ δεν ήμουν από αυτούς, δεν συμφωνούσα μαζί του και του το είχα πει. Επανεξετάζοντας όμως το θέμα ανά καιρούς με διάφορες αφορμές, διαπίστωσα ότι έκανα λάθος.

-Αυτό που θέλω να κρατήσουμε εδώ, είναι ότι κάτι δεν κρίνεται ως αληθινό μόνο και μόνο επειδή το λέει η «Εκκλησία», πράγμα που ξέρουμε στην πράξη βλέποντας τα τόσα πολλά θέματα που μας διαχωρίζουν θεολογικώς. Αυτό που κάνει κάτι αληθινό, είναι ότι ο Θεός το αποκαλύπτει στον όποιο χρόνο Του και σε όποιον θέλει και με όποιον σκοπό· οι αφιερωμένοι πιστοί, μέλει τότε να κρίνουν αντικειμενικά την όποια τοποθέτηση προβάλλεται.

5) Το θέμα άπτεται άκρως σημαντικών και δύσκολων -μετά από κάποιο σημείο- ζητημάτων, όπως τι/πώς είναι η Αγία Τριάδα, τι είναι Θεός, πώς έγινε η ενσάρκωση και άλλα πολλά. Κάποια θα τα αγγίζω αναγκαστικά για να αποσαφηνίσω κάτι στο θέμα μας, αλλά δεν θα γράψω και βιβλίο εδώ για το καθένα.

6) Το θέμα της ενσάρκωσης είναι ένα μυστήριο. Όχι επειδή πολλοί έχουν άγνοια επ’αυτού, αλλά επειδή έτσι το ονόμασε και ο απόστολος Παύλος που γνώριζε το θέμα σε μεγαλύτερο βαθμό από εμάς. Αυτός είναι που έγραψε:

Α’Τιμ.3:16 και ομολογουμενως μεγα εστιν το της ευσεβειας μυστηριον θεος εφανερωθη εν σαρκι εδικαιωθη εν πνευματι ωφθη αγγελοις εκηρυχθη εν εθνεσιν επιστευθη εν κοσμω ανεληφθη εν δοξη 

-Ο δε Ιωάννης, μας γράφει το ίδιο με άλλα λόγια:

Ιωάν.1:14 και ο λογος σαρξ εγενετο και εσκηνωσεν εν ημιν και εθεασαμεθα την δοξαν αυτου δοξαν ως μονογενους παρα πατρος πληρης χαριτος και αληθειας (αυτό περί ότι είδαν την δόξαν Του, αφορά την μεταμόρφωση του Κυρίου στο όρος [Ματθ.17:1-9], όχι την γέννησή Του φυσικά.)

-Το ότι είναι μυστήριο λοιπόν, σημαίνει ότι μπορεί να διαλευκανθεί μέχρι κάποιο σημείο. Αυτό σημαίνει με την σειρά του, ότι ενώ δεν έχουμε όλες τις απαντήσεις, έχουμε έστω κάποιες απαντήσεις κάποιες αλήθειες που στο μέτρο τους μας φωτίζουν.

Ας δούμε τώρα την επίμαχη περικοπή. Διαβάζουμε:

Φιλιπ.2:4-8 / 4  μη τα εαυτων εκαστος σκοπειτε αλλα και τα ετερων εκαστος  5 τουτο γαρ φρονεισθω εν υμιν ο και εν χριστω ιησου  6 ος εν μορφη θεου υπαρχων ουχ αρπαγμον ηγησατο το ειναι ισα θεω 7 αλλ εαυτον εκενωσεν μορφην δουλου λαβων εν ομοιωματι ανθρωπων γενομενος 8 και σχηματι ευρεθεις ως ανθρωπος εταπεινωσεν εαυτον γενομενος υπηκοος μεχρι θανατου θανατου δε σταυρου 

Πάμε λοιπόν, βήμα-βήμα.

4  μη τα εαυτων εκαστος σκοπειτε αλλα και τα ετερων εκαστος 

5  τουτο γαρ φρονεισθω εν υμιν ο και εν χριστω ιησου

     Ο απόστολος Παύλος λοιπόν θέλοντας να δώσει κατεύθυνση στην Εκκλησία, επέλεξε να φέρει ως παράδειγμα τον Κύριό μας τον Ιησού Χριστό, συγκεκριμένα της θυσίας Του για τους άλλους. Προτρέπει λοιπόν, να μην σκεφτόμαστε μόνο τους εαυτούς μας, αλλά και τους άλλους, διάθεση η οποία ήταν και μέσα στον Ιησού Χριστό, παραπέμποντας τους στο δικό Του παράδειγμα στην πράξη, συμπληρώνοντας αμέσως:

6 ος εν μορφη θεου υπαρχων

     Τι σημαίνει άραγε «μορφή» και τι σημαίνει «υπάρχων»;

*Μορφή, σημαίνει το γενικό και εξωτερικό γνώρισμα ενός πράγματος, το σύνολο αυτού που βλέπουμε, η κατάστασή του που γίνεται αντιληπτή.

*Υπάρχων, σημαίνει αυτό που υπάρχει, αυτό που είναι. (Θα δούμε και άλλα για την λέξη αυτή.)

Άρα οι λέξεις αυτές πρέπει να μεταφραστούν: «…ο οποίος με εξωτερική όψη/γενική παρουσία/εμφάνιση Θεού υπάρχων».

 

…ουχ αρπαγμον ηγησατο το ειναι ισα θεω

    Αυτές οι λέξεις σημαίνουν: Δεν θεώρησε ως να του αρπάζεται το ότι ήταν ίσα με τον Θεό. Πρέπει εδώ, να σκεφτούμε γιατί το λέει αυτό; Λέξη κλειδί: «αρπαγμόν». Εμείς άραγε, πότε θα θεωρούσαμε ότι κάτι μας αρπάζεται; Προφανώς όταν δεν το δίνουμε οικειοθελώς. Ναι ή όχι; Εφόσον ναι, όταν το δίνουμε αυτό το κάτι οικειοθελώς, δεν θεωρούμε καμία επιβολή πάνω μας, ως αυτό να αρπάχτηκε από εμάς. Στην περίπτωση του Κυρίου, τι ήταν άραγε αυτό το κάτι που υποθετικά θα μπορούσε αν ήθελε ο Κύριος να θωρήσει ως κάτι που Του αφαιρείται και από Ποιον; Ήταν η «ισότητά» Του με τον Θεό και ότι αυτή Του αφαιρείται από τον Θεό Πατέρα.

    Με ποια έννοια ήταν όμως ίσα με τον Θεό Πατέρα; Βοηθάει λίγο στην απάντηση, ο συνειρμός του Παύλου. Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη τις προηγούμενες λέξεις που εξετάσαμε, ήταν λογικά «ίσα με τον Θεόν» και επειδή «εν μορφή Θεού υπάρχων»· αυτό σημαίνει, ότι έφερε τις ιδιότητες του Θεού Πατέρα, που του δίνανε την ίδια αυτή Θεϊκή Μορφή. Δηλαδή, διακρίνουμε, ότι το να λέει ότι ήταν ίσα με τον Θεό, σημαίνει ότι λογικά θα είχε και ο Υιός μορφή Θεού, εφόσον ο Πατέρας έχει μορφή Θεού. Πράγματι αυτό λέγεται περί του Υιού στα προηγούμενα λόγια του Παύλου, ότι ήταν σε μορφή Θεού. Δεν σημαίνει ότι το «ίσα με τον Θεό (Πατέρα)» περιορίζεται ως περιγραφή στις λέξεις «μορφή Θεού», αλλά έστω, αποσαφηνίζονται μερικώς, καθώς καταλαβαίνουμε ότι για να είναι ο Υιός ίσος με τον Πατέρα, σίγουρα είχε αντίστοιχες ιδιότητες που επέτρεπαν και στον Υιό να είναι με μορφή Θεού. Ας το διαβάσετε αυτό άλλη μία φορά.

Ερώτηση: Γιατί ο Παύλος μας γνωστοποιεί ότι ο Υιός Του Θεού δεν θεώρησε ότι του γίνεται «αρπαγμός» αυτής της Θεϊκής μορφής Του; Διότι προφανώς γνώριζε ο Παύλος, ότι ήταν ο Πατέρας που Του ζήτησε να αφήσει την ισότητα του με Αυτόν και να γίνει και να ζήσει ως άνθρωπος για 33 χρόνια και έτσι θέλει να μας πει ότι δεν αντέδρασε ο Κύριος αρνητικά, παρόλο που ήταν και ίσος με τον Πατέρα και σε μορφή Θεού, δηλαδή με τις λειτουργικές Θεϊκές ιδιότητες Του, οπότε και στην φύση, ίσα με τον Θεό, δηλαδή στην φύση Θεός ο Ίδιος· σε αυτό  απαντάει το (εδ.5) «τουτο γαρ φρονεισθω εν υμιν ο και εν χριστω ιησου», δηλαδή την ίδια διάθεση να έχουμε μεταξύ μας, όπως ο Υιός είχε με τον Πατέρα, όπου το να μου ζητείται να δώσω για να θυσιάσω για τους άλλους, να είναι κάτι που μην το θεωρώ ως απώλεια, αλλά ως ταπείνωση και προσφορά και αγάπη.

Συνεχίζει και εξηγεί λοιπόν ο Παύλος, πώς στην πράξη, αν και υπήρχε σε μορφή Θεού και ίσος με τον Θεό, ταπείνωσε Τον Εαυτό Του για τους άλλους, δηλαδή για εμάς. Διαβάζουμε:

7 αλλ εαυτον εκενωσεν μορφην δουλου λαβων εν ομοιωματι ανθρωπων γενομενος

1) Προσέξτε τι λέει: «εαυτόν εκένωσε». Δεν Τον άδειασε ο Πατέρας, αλλά Ό Ίδιος άδειασε τον Εαυτό Του!!! Δεν υπήρχε επιβολή, αλλά διάθεση ταπείνωσης και θυσίας από τον Ίδιο, όπου ο Ίδιος, οικειοθελώς αδειάζει τον Εαυτό του!!! Προσέχετε; Το μυστήριο του αδειάσματος και της ενσάρκωσης λοιπόν, ξεκίνησε από Τον Ίδιο, παρόλο που η αποστολή του δόθηκε από τον Πατέρα!!! Είναι ο Πατέρας που Τον έστειλε:

Γαλ.4:4 οτε δε ηλθεν το πληρωμα του χρονου εξαπεστειλεν ο θεος τον υιον αυτου γενομενον εκ γυναικος γενομενον υπο νομον 

2) Τι σημαίνει «άδειασμα» και γιατί επέλεξε την λέξη; Προσοχή, μην προσπερνάνε κάποιοι επιπόλαια την λέξη αυτή.

Σημαίνει καθιστώ κάτι άδειο, δηλαδή αφαιρώ από μέσα του, το περιεχόμενό του.

Επέλεξε δε την λέξη αυτή, επειδή ΑΥΤΟ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΑΠΟΔΩΣΕΙ.

-Επειδή κάποιοι κακώς έχουν την πίστη ότι «άδειασε» εδώ σημαίνει: απλά δεν έκανε χρήση των Θεϊκών ιδιοτήτων Του στην διάρκεια όλης της ζωής Του εδώ στην γη και όχι ότι άδειασε Τον Εαυτό Του πριν έρθει στην γη, θα πω ότι, αν αυτό ήθελε να αποδώσει ο Παύλος, γιατί δεν το έκανε; Θα μπορούσε να πει απλούστατα και ακριβολογώντας π.χ. κάτι όπως «χωρίς να κάνει χρήση των δυνάμεών Του» ή «περιορίζοντας τον Εαυτό Του». Το «άδειασε Τον Εαυτόν Του» όμως, φέρει άλλο νόημα, άλλη φόρτιση, και πράγματι όπως θα δούμε αργότερα, συναντάται η επαλήθευση αυτής της σημασίας αυτής της αυτονόητης λέξης αλλού!! Λίγο υπομονή για τώρα και θα φτάσουμε εκεί.

3) ΣΗΜΕΙΟ ΚΛΕΙΔΙ.

    Βλέπουμε ότι το άδειασμα αυτό, είχε ως αποτέλεσμα, να αδειάσει τον Εαυτό Του. Προσέξτε, να αδειάσει ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ! Πώς ο Υιός του Θεού με μορφή Θεού και ίσος με τον Θεό, αδειάζει τον Εαυτό του;; Πρέπει να ξέρουμε τι είναι ο «εαυτός» για να δώσουμε την απάντηση. Ο εαυτός είναι η εσωτερική ταυτότητά μας, η επίγνωση της αυθυπαρξίας μας, αυτό που αναγνωρίζουμε ότι μας διακρίνει ως χωριστά όντα από το περιβάλλον· με απλά λόγια, αυτό που λέμε, το «εγώ» μας. Όλοι οι εαυτοί, όλα τα εγώ, ΠΑΝΤΑ όμως συνοδεύονται με λειτουργίες, με δυνάμεις, τα οποία είναι ταυτισμένα με το εγώ κάποιου, για αυτό και λέμε π.χ. Εγώ θα το κάνω, Εγώ θα πάω, Εγώ θα μιλήσω, Εγώ θα φάω, κ.ά. Σκεφτείτε το. Το Εγώ του Υιού Του Θεού ομοίως ταυτίζεται με τις δικές Του ιδιότητες/λειτουργικότητες/δυνάμεις, με τα οποία -όπως εμείς- είναι Ένα. Αυτές οι δυνατότητες είναι μέρος της Θεϊκής Φύσης, όπως δηλαδή και οι δικές μας δυνατότητες είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μας. Όταν λοιπόν ο Υιός Του Θεού άδειασε τον Εαυτό Του, σημαίνει ότι αφαίρεσε από τον Εαυτό Του, κάτι που τον αποτελούσε, αλλά παρέμεινε ο Εαυτός Του. Ένα απλοϊκό παράδειγμα: Αδειάζω ένα κουτί από τα πράγματα που είχε. Το κουτί είναι άδειο, αλλά παραμένει κουτί. Ο Κύριος άδειασε τον Εαυτό Του από κάτι και παρέμεινε ο Εαυτός Του, δηλαδή διατήρησε το Θεϊκό Εγώ Του που είναι ένα με την φύση Του Θεού. Συμπέρασμα:

Ο Υιός Του Θεού άδειασε τον Εαυτό Του από τις δυνάμεις Του,

για αυτό και έπαψε να έχει ισότητα με την υπόλοιπη Θεότητα,

καθώς δεν είχε πλέον τις αντίστοιχες εξουσίες, προερχόμενες από τις δυνάμεις Του.

Αυτός είναι ο λόγος που ο Παύλος μας ενημερώνει:

…ος εν μορφη θεου υπαρχων ουχ αρπαγμον ηγησατο το ειναι ισα θεω 7 αλλ εαυτον εκενωσεν

Διαφορετικά δεν θα υπήρχε λόγος. Θα δούμε και άλλα σχετικά με αυτήν το άδειασμα από την ισότητα που είχε με την Θεότητα.

4) Συνεχίζουμε στο «μορφην δουλου λαβων»…

    Το δε άδειασμα Του αυτό, δηλαδή το να αφήσει πίσω την Θεϊκή μορφή Του όπου ήταν «ίσος με τον Θεό», σήμαινε -φυσικά- όχι να λάβει μία προαγωγή, μία καλύτερη μορφή (πράγμα αδύνατον) ή αντίθετα κάτι έστω μικρότερης δυναμικής της Θεϊκής π.χ. μορφή αγγέλου, αλλά… μικρότερης ακόμα, δηλαδή να λάβει μορφή ανθρώπου και ρόλο δούλου ο οποίος δεν έχει δική του εξουσία!! Έτσι, από αιώνιος Θεός στην Φύση που έχει εξουσία πάνω σε όλα, έπρεπε να γίνει θνητός άνθρωπος και άμεσα και σε επίγνωση, δούλος ως άνθρωπος και μάλιστα υπό της εξουσίας του Πατέρα Θεού!! …ΤΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΘΥΣΙΑ, ΤΙ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΚΑΡΔΙΑΣ!!!

-Αυτό είναι που επισημάνει με αυτή τη περιγραφή και τις επόμενες, ότι έγινε συγκεκριμένα δούλος «εν ομοιωματι ανθρωπων γενομενος» και όχι αγγέλων δηλαδή, έγινε δούλος Θεού, αλλά όμοιος με τους ανθρώπους, έτσι με τις ανθρώπινες ιδιότητες, που έτσι, όφειλε καθόλα υποταγή στον Δημιουργό Του! Με απλά λόγια, ανέλαβε ρόλο δούλου αποκτώντας τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Προσέξτε κάτι άλλο, όχι ομοίωμα ανθρώπου, αλλά ομοίωμα ανθρώπων, πληθυντικός, δηλαδή φέροντας τα κοινά χαρακτηριστικά όλων των ανθρώπων γενικότερα.

-Η λέξη ομοιώματι, σημαίνει ότι έγινε παρόμοιος με τους ανθρώπους και έτσι παραπέμπει εδώ σε κάτι γενικότερο, όχι μόνο φαινομενικά, αλλά μιλάει για αυτό που χαρακτηρίζει πνευματικώς τους ανθρώπους, τις ιδιότητές τους μέσω των οποίων διακρίνονται, αυτό που έτσι είναι μέσα τους και εξωτερικεύεται, δηλαδή, από συμπεριφορά μέχρι και εμφάνιση. Θυμόμαστε π.χ. ότι πλάστηκε ο Αδάμ και η Εύα κατ’εικόνα και ομοίωση Θεού… Αυτό το «ομοίωση» δεν αφορά κάτι επιφανειακό, αλλά ιδιότητες μέσα μας που φέρουν συγκεκριμένες λειτουργίες και εξωτερικεύσεις, κάτι βαθύτερο, κάτι πνευματικό, όπως είναι τα πνευματικά χαρακτηριστικά της Προσωπικότητάς Του.

 

Συνεχίζει και προσθέτει στην περιγραφή Του ο Παύλος:

8 και σχηματι ευρεθεις ως ανθρωπος

εταπεινωσεν εαυτον γενομενος υπηκοος μεχρι θανατου θανατου δε σταυρου

1) Άρα, ενώ είδαμε στο εδ.7 να μας λέει ότι  έγινε «ομοίωμα» ανθρώπων (τα πνευματικά χαρακτηριστικά που έλαβε για να είναι όμοιός μας), τώρα μας μιλάει «και» για το «σχήμα» του, σχήμα ενός ανθρώπου. Το ανθρώπινο σχήμα, είναι το περίγραμμα ενός ανθρώπου όπως αυτό σχηματίζεται από το κεφάλι μας, τα χέρια μας, τα πόδια μας, γενικά το σώμα μας, δηλαδή, καθαρά οπτικά. Είναι δηλαδή το σωματικό σχήμα ενός ανθρώπου, ασχέτως ανθρωπίνων ιδιοτήτων. Άρα μαθαίνουμε, μέχρι στιγμής εδώ, ότι απέκτησε ρόλο δούλου, με τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά (εδ.7), σε ένα σώμα ανθρώπινο.

2) Αφού το έκανε αυτό, δεν σταμάτησε εκεί, αλλά όπως έπρεπε, συνέχισε μέχρι το τέλος την αποστολή του, με το να ταπεινώνει Τον Εαυτό του και να δείχνει απόλυτη υπακοή στον Πατέρα, υπακοή που ήξερε πως θα Τον οδηγούσε -όπως πρόσταζε το Θεϊκό Πρωτόκολλο της Δικαιοσύνης του Θεού- στον θάνατό Του, μάλιστα σε θάνατο πάνω σε έναν σταυρό κρεμάμενος!!

ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ!!!!!!!

    Δεν τελειώσαμε φυσικά εδώ. Θα θέσουμε απαραίτητα αποσαφηνιστικά ερωτήματα.

Ερώτηση 1# Μήπως η λέξη «υπάρχων» εδώ (εδ.6 ος εν μορφη θεου υπαρχων) θέλει να μας πει ότι ήταν σε μορφή Θεού εδώ στην γη;

Απάντηση: Θα ήταν παράλογο. Ας δούμε τους λόγους.

Α) Αντίθετα με το τι πιστεύουν κάποιοι, η λέξη αυτή δεν περιγράφει μία αέναη ύπαρξη κάποιου, αλλά και κάποιου που απλά άνηκε στο παρελθόν. Πέραν της λογικής εδώ, την οποία θα αναδείξω, αποδεικνύεται αυτό καθώς βρίσκουμε την λέξη «υπάρχων» στην Καινή Διαθήκη να μας παραπέμπει όχι απαραίτητα σε τωρινή, τρέχουσα κατάσταση διαρκείας, αλλά σε κατάσταση του παρελθόντος που έληξε. Ας τις δούμε και ας τις διακρίνουμε:

Πράξ.2:29-30 / 29 ανδρες αδελφοι εξον ειπειν μετα παρρησιας προς υμας περι του πατριαρχου δαβιδ οτι και ετελευτησεν και εταφη και το μνημα αυτου εστιν εν ημιν αχρι της ημερας ταυτης 30 προφητης ουν υπαρχων και ειδως οτι ορκω ωμοσεν αυτω ο θεος εκ καρπου της οσφυος αυτου το κατα σαρκα αναστησειν τον χριστον καθισαι επι του θρονου αυτου

ꟷΗ αναφορά αυτή σε τι μας παραπέμπει; Πότε “υπήρχε” ο πατριάρχης Δαβίδ προφήτης; Στο παρελθόν. Η λέξη λοιπόν αυτή, μας μιλάει για την κατάστασή του τότε και δεν ξεφεύγει χρονικά στο σήμερα και στην αιωνιότητα.

 

Πράξ.7:54-55 / 54  ακουοντες δε ταυτα διεπριοντο ταις καρδιαις αυτων και εβρυχον τους οδοντας επ αυτον 55 (ο Φίλιππος) υπαρχων δε πληρης πνευματος αγιου ατενισας εις τον ουρανον ειδεν δοξαν θεου και ιησουν εστωτα εκ δεξιων του θεου

ꟷΓια τωρινό σε αυτόν, τρέχον γεγονός, μιλάει ο Λουκάς που αφορά τον Φίλιππο που λιθοβολήθηκε ή για γεγονός του παρελθόντος; Οπότε, τι σημαίνει εδώ «υπάρχων»;

 

Πράξ.22:3 εγω (ο Παύλος) μεν ειμι ανηρ ιουδαιος γεγεννημενος εν ταρσω της κιλικιας ανατεθραμμενος δε εν τη πολει ταυτη παρα τους ποδας γαμαλιηλ πεπαιδευμενος κατα ακριβειαν του πατρωου νομου ζηλωτης υπαρχων του θεου καθως παντες υμεις εστε σημερον

ꟷΠότε υπήρχε ο Παύλος «πατρώου νόμου ζηλωτής»;; Εν Χριστώ ή μετά;; Φυσικά πριν, άρα στο παρελθόν πριν ακολουθήσει τον Χριστό.

 

Β’Κορ.8:16-17 / 16 χαρις δε τω θεω τω διδοντι την αυτην σπουδην υπερ υμων εν τη καρδια τιτου, 17 οτι την μεν παρακλησιν εδεξατο σπουδαιοτερος δε υπαρχων αυθαιρετος εξηλθεν προς υμας

ꟷΣε ποια χρονική περίοδος υπήρχε αυτοπροαίρετος («αυθαιρετος») ο Τίτος και για ποιο λόγο; Φυσικά κατά την περίοδο που στο παρελθόν «δέχτηκε την παράκληση με μεγάλη σπουδή» και τελικά έφυγε («εξήλθεν») να επισκεφθεί τους Κορίνθιους. Άρα, υπήρχε αυτοπροαίρετος, σε παρελθόντα περίοδος.

 

Γαλ.1:14 και προεκοπτον εν τω ιουδαισμω υπερ πολλους συνηλικιωτας εν τω γενει μου περισσοτερως ζηλωτης υπαρχων των πατρικων μου παραδοσεων τουτο γαρ φρονεισθω εν υμιν ο και εν χριστω ιησου 

ꟷΠότε μας λέει ότι «προέκοπτε» (είχε προκοπή) ο Παύλος στον Ιουδαϊσμό πιο πολύ από πολλούς άλλους στην ηλικία του, επειδή ήταν περισσότερο ζηλωτής των πατρικών παραδόσεών του; Εκείνη την στιγμή που το έγραφε αυτό ή στο παρελθόν, πριν τον συναντήσει ο Κύριος; 

 

    Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η λέξη «υπάρχων» μόνη της, δεν καθορίζει το νόημα της όλης πρότασης στην οποία βρίσκεται, όπως και καμία λέξη δεν το κάνει αυτό, για αυτό υπάρχει πλαίσιο και οι ίδιες λέξεις μπορεί να φέρουν και παραπλήσιες όμως διαφορετικές έννοιες. Πέραν λοιπόν το ότι διακρίναμε εδώ ότι η λέξη αυτή δεν μας περιορίζει να πιστεύουμε ότι Ο Κύριος υπήρχε σε μορφή Θεού εδώ στην γη, θα δούμε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν και παράλογο στα συμφραζόμενα του Παύλου.

 

Β) Ας δούμε λοιπόν τώρα τι φανερώνει η ίδια η λογική του Παύλου όσο αφορά το πλαίσιο στο οποίο θέτει την λέξη και τι αυτό αποκαλύπτει. Θα δούμε πάλι την περικοπή χτίζοντας όμως λέξη-λέξη, χωρίς να πηδάμε στις επόμενες πριν την ώρα τους.

Φιλιπ.2:6-8 / 6 ος εν μορφη θεου υπαρχων ουχ αρπαγμον ηγησατο το ειναι ισα θεω 7 αλλ εαυτον εκενωσεν μορφην δουλου λαβων εν ομοιωματι ανθρωπων γενομενος 8 και σχηματι ευρεθεις ως ανθρωπος εταπεινωσεν εαυτον γενομενος υπηκοος μεχρι θανατου θανατου δε σταυρου 

— Ερώτηση: Οι λέξεις που έβαλα σε μπλε, αφορούν την ίδια χρονική περίοδο ή όχι; Φυσικά ναι. Ο Κύριος, αν και ήταν σε μορφή Θεού, την ίδια αυτή περίοδο, άδειασε Τον Εαυτό Του, πράγμα που αποδεικνύεται, καθώς συνδέεται νοηματικά με τις λέξεις «ουχ αρπαργμον ηγησατο». Δηλαδή, όταν ήταν σε μορφή Θεού, άδειασε τον Εαυτό Του από την ισότητα που είχε με τον Θεό και δεν θεώρησε τότε αυτήν, ως κάτι να του αρπάζεται, αλλά ως κάτι που αυτοπροαίρετα άφηνε. Οπότε οι λέξεις «υπάρχουν» και «εκένωσεν» συνδεόμενες με το «ουκ αρπαγμόν ηγήσατο το ειναι ισα θεω», μιλούν για γεγονότα της ίδια περιόδου. Ας συνεχίσουμε στο να χτίσουμε στην λογική αυτή.

— Ερώτηση: Πότε δεν θεώρησε ότι του αρπάζεται η ισότητα με τον Θεό, πότε ήταν αυτή η περίοδος; Η λογική λέει, όταν ήταν σε μορφή Θεού με τον Πατέρα και Αυτός του έδωσε την αποστολή Του, τότε άδειασε τον Εαυτό του χωρίς να θεωρήσει ότι του αρπάζεται η ισότητα με τον Πατέρα. Για αυτό εξάλλου και δεν βλέπουμε στα Ευαγγέλια να περιγράφεται κάποια χρονική στιγμή στην γη, όπου Του ανατίθεται αυτή η αποστολή.

— Την ίδια περίοδο λοιπόν που ήταν σε μορφή Θεού, άδειασε τον Εαυτό Του από την ισότητα που είχε με τον Πατέρα. Είπαμε ότι όλο αυτό έγινε στον ουρανό. Μας λέει όμως αμέσως, ότι αφού άδειασε τον εαυτό Του στον ουρανό… έλαβε κάτι άλλο. Διαβάζουμε… «αλλ εαυτον εκενωσεν μορφην δουλου λαβων», δηλαδή άφησε και έλαβε! Μεσολάβησε άραγε κάποιο διάστημα μεταξύ του άδειασε/άφησε και έλαβε; Όχι. Που έγινε αυτή η «παραλαβή» της μορφής δούλου; Άδειασε τον Εαυτό Του στον ουρανό, έλαβε την μορφή δούλου στην γη! Αν και είναι λεπτό το σημείο, καθότι είναι στην μετάβαση μεταξύ Θεού και ανθρώπου, αν δεν συνεχίσουμε να διαβάζουμε το πλαίσιο που ακολουθεί και σταματούσαμε εδώ, η απάντηση θα ήταν: στον ουρανό έλαβε την μορφή δούλου, δηλαδή εκεί και που άδειασε τον Εαυτό του. Όμως, επειδή ξέρουμε την συνέχεια που ήταν η ενσάρκωση Του, συμπεραίνουμε ότι την μορφή δούλου την έλαβε εδώ στην γη. Εξάλλου, τι νόημα θα είχε αν την λάμβανε στον ουρανό αυτήν την «διαμόρφωση» στην «μορφή δούλου», όταν αυτός ο ρόλος, θα εξελισσότανε εδώ στην γη, αφού έπρεπε πρώτα να γεννηθεί ως μωρό μεταξύ μας; Πράγματι, σκέτη η λογική, μας οδηγεί θεωρώ, στο πιο ασφαλές συμπέρασμα ότι την μορφή δούλου που έλαβε, θα την λάμβανε εδώ στην γη, οπότε έχουμε δύο στάδια ύπαρξης, ένα σε μορφή Θεού όπου ήταν ίσα με τον Θεό Πατέρα, και ένα σε μορφή δούλου (θα δούμε τι άλλο εμπεριέχει αυτό). Επαληθεύεται όμως αυτή η λογική, με τα αμέσως επόμενα λόγια του Παύλου που θα δούμε σε λίγο!

— Για να λάβει «μορφή δούλου», αυτό σημαίνει ότι:

Α) έπρεπε να φέρει την αποστολή/ρόλο/γνώρισμα του δούλου του Θεού, αυτό της υπακοής, όπου έπρεπε να υπακούει σε όλα μη έχοντας ο Ίδιος δική Του εξουσία πλέον, αλλά να είναι κάτω από αυτήν του Θεού στην διάρκεια όλης της ζωής Του, όπως κάθε άνθρωπος προβλέπεται να είναι, ασχέτως που δεν είναι, αλλά και

Β) να γίνει άνθρωπος στην φύση. Όχι άγγελος δούλος λοιπόν, αλλά άνθρωπος δούλος. Αυτό, πότε έγινε; Από πότε ο Υιός άδειασε τον Εαυτό Του και έγινε Δούλος Του Θεού; Δηλαδή, από πότε έπρεπε να υποταχθεί στα πάντα στο Θεό, μάλσιτα ως άνθρωπος;

Απάντηση: Από την στιγμή που πήρε απόφαση να έρθει στην γη, ανέλαβε να είναι άνθρωπος και δούλος του Θεού ως άνθρωπος! Εντοπίζουμε δε το εξής χαρακτηριστικό σημείο, όπου από τα δώδεκά Του στον Ναό, βλέπουμε τον Κύριο να συζητάει με ενήλικους και όταν τον βρήκανε οι γονείς του, τους απάντησε με συγκεκριμένο τρόπο που έχει κάτι ιδιαίτερο να μας πει. Διαβάζουμε:

….και ειπεν προς αυτους τι οτι εζητειτε με ουκ ηδειτε οτι εν τοις του πατρος μου δει ειναι με… (Λου.2:42-49)

Το βλέπετε; Θεωρούσε ότι ΕΠΡΕΠΕ να είναι («δει είναι με») στο (χώρο) του Πατρός Του. Από τότε ο Πατέρας όριζε τι θα κάνει ο Ιησούς, δεν είχε άλλη επιλογή, από μικρός λειτουργούσε ως δούλος, οδηγούμενος και υποταγμένος στον Πατέρα Του.

    Είπα προηγουμένως ότι επαληθεύεται η λογική ότι εδώ στην γη έλαβε την μορφή δούλου με τα αμέσως επόμενα λόγια του Παύλου. Ας τα δούμε.

Συνεχίζει:

… (αλλ εαυτον εκενωσεν) μορφην δουλου λαβων εν ομοιωματι ανθρωπων γενομενος 8 και σχηματι ευρεθεις ως ανθρωπος εταπεινωσεν εαυτον γενομενος υπηκοος μεχρι θανατου θανατου δε σταυρου 

— Προσέξτε τώρα, τι συμβαίνει με όλη αυτή τη πρόταση. Δώστε βάση στις δύο λέξεις που έβαλα σε πράσινο και κόκκινο. Το «γενόμενος» και «ευρεθείς» περιγράφει την ανθρώπινη μορφή δούλου που έλαβε!! Δηλαδή έγινε όμοιος με τους ανθρώπους σε πνευματικά χαρακτηριστικά («ομοιωματι»), δηλαδή τα καλά που έχουν οι άνθρωποι και με τους περιορισμούς τους, αλλά και στην φυσική εικόνα τους, φέρων δηλαδή το περίγραμμα τους («σχήματι»), δηλαδή την εξωτερική εμφάνιση ενός ανθρώπινου σώματος.

    Και έτσι, η λογική μας δικαίως καταλήγει στην εξής διαπίστωση:

Την μορφή δούλου την έλαβε στο μεταβατικό στάδιο μεταξύ Θεού και ανθρώπου, δηλαδή όταν άδειασε τον Εαυτό Του για να λάβει αμέσως τα ανθρώπινα πνευματικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων και το ανθρώπινο σώμα όταν ενσαρκώθηκε; Αν δεν γεννιότανε ως άνθρωπος, δεν θα μπορούσε να ζήσει και να πεθάνει δούλος του Θεού που θα εκτελούσε τα σχέδια του στην εντέλεια, διότι θα έφερε ακόμα την μορφή Θεού όπου ήταν ίσα με τον Θεό και όχι άνθρωπος μη έχον τις εξουσίες που είχε πριν!!

Για να γίνει πιο κατανοητό όλο ως εικόνα, δείτε τα στάδια με αρίθμηση:

1) ος εν μορφη θεου υπαρχων ουχ αρπαγμον ηγησατο το ειναι ισα θεω αλλ εαυτον εκενωσεν

2) μορφην δουλου λαβων (πρώτα σε φυσικό επίπεδο--->) Α) εν ομοιωματι ανθρωπων γενομενος 8 και σχηματι ευρεθεις ως ανθρωπος (και στην συνέχεια σε πνευματικό επίπεδο--->) Β) εταπεινωσεν εαυτον γενομενος υπηκοος μεχρι θανατου θανατου δε σταυρου 

Δείτε αδερφοί πάλι αυτό τον παραλληλισμό.

-Ξεκάθαρα φαίνεται στην λογική του αποστόλου Παύλου ότι η εκκένωση του Κυρίου έγινε στον ουρανό και όχι εδώ στην γη, ως μέρος της ενσάρκωσης με την πρόθεση να γίνει κατ’ όλα άνθρωπος και δούλος του Θεού Πατέρα μέχρι και τον σταυρικό Του θάνατό. 

 

    Αφού διακρίναμε πότε έγινε αυτό το «άδειασμα» από την ισότητά Του με τον Πατέρα Θεό, πρέπει τώρα να εμβαθύνουμε λίγο ακόμα στο τι σημαίνει να αφήνει την μορφή Θεού που είχε και την ισότητά Του με τον Πατέρα. Κάνοντας αυτό όμως, θα καταλήξουμε πάλι στο ίδιο συμπέρασμα, ότι αυτό έγινε καθώς ενσαρκωνόταν εδώ στην γη, δηλαδή κατά την μετάβασή του από τον ουρανό, από την μορφή Θεού στην μορφή ανθρώπινου δούλου.

 

Ερώτηση 2# Υπάρχει κάτι που αφορά την μορφή Θεού που είχε ο Κύριος και την ισότητα που είχε με τον Πατέρα, το οποίο μας είπε ότι το άφησε στον ουρανό πριν ενσαρκωθεί;

Απάντηση: Βεβαίως. Θα δούμε δύο σημεία.

 

1# Διαβάζουμε:

Εβρ.2:9 τον δε βραχυ τι παρ αγγελους ηλαττωμενον βλεπομεν ιησουν δια το παθημα του θανατου δοξη και τιμη εστεφανωμενον οπως χαριτι θεου υπερ παντος γευσηται θανατου 

-Μαθαίνουμε λοιπόν ότι (από Θεός που ήτανε) «ελαττώθηκε» γινόμενος μικρότερος ακόμα και από τους αγγέλους, ώστε να μπορεί ως άνθρωπος να ζήσει τον φυσικό θάνατο τον ανθρώπων. Αυτό πότε έγινε; Έγινε άραγε η ελάττωση αυτή σε κάποια φάση στην διάρκεια της ζωής Του εδώ στην γη; Μήπως δηλαδή ήταν σε μορφή Θεού και ίσος με τον Θεό Πατέρα εδώ στην γη και ξαφνικά, υπερφυσικά, άλλαξε και έγινε άνθρωπος ή μήπως η ελάττωση έγινε όταν εκκένωσε τον Εαυτό Του κατά την ενσάρκωση «εν ομοιωματι ανθρωπων γενομενος 8 και σχηματι ευρεθεις ως ανθρωπος». Φυσικά το δεύτερο, διαφορετικά θα είχαμε μία τέτοια αναφορά ενός τέτοιου θαυμαστού γεγονότος, όπως και είχαμε για το όρος στο οποίο μεταμορφώθηκε με δόξα μπροστά στους μαθητές.

    Έτσι, βλέπουμε ότι πάλι ο Παύλος, μας μιλάει για μία ελάττωση του Κυρίου, που ως τέτοια είναι ένα άδειασμα, μία αφαίρεση, μάλιστα τέτοια που σχετίζεται με την Φύση του Υιού Θεού!! Από Θεός, ενσαρκώθηκε γενόμενος κατώτερος τον αγγέλων, δηλαδή, άνθρωπος!! Ρωτώ:

Πώς μπορεί να υπάρξει αυτή η ελάττωση της Θεϊκής ύπαρξης

και ο Υιός Του Θεού να είναι «100% Θεός»

όπως διατυμπανίζουν οι περισσότεροι;;

Ειλικρινή, αντικειμενική απάντηση έχει κάποιος να δώσει;

Δεν υπάρχει καμία τέτοια απάντηση, διότι θα την κατέρριπτε η λογική. Έτσι, βάσει αυτού του εδαφίου, αβίαστα διακρίνουμε, ότι ο Κύριος άφησε στον ουρανό, ΤΗΝ ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ, εφόσον έγινε μικρότερος τον αγγέλων!!! Είπαμε όμως στην αρχή της εργασίας αυτής, ότι η φύση της Θεότητας αποτελείται:

1) από «Εαυτούς»/«Ταυτότητες»/«Εγώ» και, ΚΑΙ…

2) από ιδιότητες και λειτουργικότητες.

Και τα δύο αυτά συνολικά και χωριστά, αποτελούν την αιώνια Θεϊκή Φύση, που ονομάζουμε «Θεό».

Το θαύμα-μυστήριο της ενσάρκωσης, έγκειται στον χωρισμό αυτών των δύο!

-Θυμίζω πριν πάμε στο δεύτερο σημείο, ότι η ελάττωση του Κυρίου έγινε κατά την ελάττωσή Του από Θεός σε άνθρωπος, δηλαδή μόλις πριν ενσαρκωθεί στην γη, πράγμα που δένει με τέλεια με το:

«ος εν μορφη θεου υπαρχων ουχ αρπαγμον ηγησατο το ειναι ισα θεω 7 αλλ εαυτον εκενωσεν μορφην δουλου λαβων εν ομοιωματι ανθρωπων γενομενος 8 και σχηματι ευρεθεις ως ανθρωπος εταπεινωσεν εαυτον γενομενος υπηκοος μεχρι θανατου θανατου δε σταυρου»

    Ας δούμε τώρα το τρίτο σημείο που δείχνει ότι ο Υιός Του Θεού άφησε κάτι στον ουρανό, πριν έρθει στην γη και ότι δεν μπορεί να ήτανε επί της γης, στην Θεϊκή φύση Αυτός που ήταν πριν ενσαρκωθεί.

2# Ιωάν.17:5 και νυν δοξασον με συ πατερ παρα σεαυτω τη δοξη η ειχον προ του τον κοσμον ειναι παρα σοι 

-Μα όταν το έλεγε αυτό, δεν είχε την δόξα που είχε όταν ήταν με τον Πατέρα πριν έρθει στον κόσμο;; Για να το λέει, ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΟΧΙ!.. Και τι σχέση έχει όμως αυτό με το θέμα μας; Έχει άμεση σχέση όταν γνωρίζει κανείς τι είναι η «δόξα». Τι είναι λοιπόν η δόξα;

    Η δόξα είναι οι ιδιότητες που πηγάζουν από κάποιον και είναι για την δική Του χρήση και τιμή. Όταν π.χ. λέμε, Δόξα στον Θεό! σημαίνει Να αναγνωρισθούν οι ιδιότητες του Θεού που απορρέουν από Αυτόν και είναι για Αυτόν, όπως οφείλεται! -Σκέψου το αυτό πριν συνεχίσουμε.

Θα πει κανείς, Πώς το γνωρίζεις αυτό;

    Πέρα από χωρία της Γραφής που εμμέσως πλην σαφώς το αποδεικνύουν, αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι ότι στην Α’Κορ.11 μας δίνεται ο ορισμός της δόξας. Ας το  δούμε:

Α’Κορ.11:7 ανηρ μεν γαρ ουκ οφειλει κατακαλυπτεσθαι την κεφαλην εικων και δοξα θεου υπαρχων γυνη δε δοξα ανδρος εστιν 

8  ου γαρ εστιν ανηρ εκ γυναικος αλλα γυνη εξ ανδρος 

9 και γαρ ουκ εκτισθη ανηρ δια την γυναικα αλλα γυνη δια τον ανδρα

----Διαβάζουμε λοιπόν ότι το αρσενικό φύλο είναι δόξα του Θεού και το θηλυκό φύλο είναι δόξα του ανδρός. Γιατί όμως; Μας δίνει την εξής εξήγηση στο εδ.8 και 9. Ουσιαστικά μας λέει ότι η γυναίκα είναι η δόξα του άνδρα επειδή αυτή έγινε/βγήκε από αυτόν, για να είναι για αυτόν, και όχι το αντίστροφο. Το διακρίνετε; Η γυναίκα (η Εύα) δοξάζει τον άνδρα (τον Αδάμ) καθώς είναι από αυτόν και για αυτόν! Παρομοίως όμως έτσι, ο άνδρας ως πρωτόπλαστος, είναι δόξα του Θεού, επειδή είναι άμεσα από τον Θεό αποτελούμενος σε ύπαρξη από την πνοή και ζωή που ήρθε από τον Ίδιο και είναι για τον Θεό καθότι πρώτος απεικόνισε της εικόνα και ομοιότητα του Θεού και αυτό σε μορφή ανδρός (αργότερα και γυναικός, εκ του ανδρός).

Διαβάζουμε σχετικά στην Γένεση:

Γεν.2: 7, 15-16, 18, 21-23 / 7 Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης. και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν………..15 Και έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον και έθεσεν αυτόν εν τω παραδείσω της Εδέμ διά να εργάζηται αυτόν και να φυλάττη αυτόν. 16 Προσέταξε δε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει…….18 Και είπε Κύριος ο Θεός, Δεν είναι καλόν να ήναι ο άνθρωπος μόνος· θέλω κάμει εις αυτόν βοηθόν όμοιον με αυτόν. ……21 Και επέβαλε Κύριος ο Θεός έκστασιν επί τον Αδάμ, και εκοιμήθη· και έλαβε μίαν εκ των πλευρών αυτού και έκλεισε με σάρκα τον τόπον αυτής. 22 Και κατεσκεύασε Κύριος ο Θεός την πλευράν, την οποίαν έλαβεν από του Αδάμ, εις γυναίκα και έφερεν αυτήν προς τον Αδάμ. 23 Και είπεν ο Αδάμ, Τούτο είναι τώρα οστούν εκ των οστέων μου και σαρξ εκ της σαρκός μου· αύτη θέλει ονομασθή ανδρίς, διότι εκ του ανδρός αύτη ελήφθη. 

   Έτσι, το γυναικείο φύλο είναι δόξα του ανδρικού φύλου, επειδή προέκυψε απευθείας από το σώμα του ανδρός και είναι για να αναδεικνύει αυτόν (ως σωματική προέλευση και ως βοηθός) και το ανδρικό φύλο «εικων και δοξα θεου υπαρχων», επειδή το ανδρικό φύλο πρώτο προέκυψε άμεσα από τον Θεό και ήταν για να φανερώσει πρώτος την εικόνα και ομοίωση του Θεού, δηλαδή τα αρσενικά κυρίως και πρωτίστως χαρακτηριστικά της Προσωπικότητας του Θεού· και άλλα μπορούμε να πούμε εδώ, αλλά δεν είναι το θέμα μας.

Ερώτηση: Και ποια είναι η δόξα της γυναίκας;

Υπάρχει λοιπόν και περαιτέρω διευκρίνηση περί δόξας στην συνέχεια των εδαφίων στην Α’Κορ.11, διαβάζουμε:

14 η ουδε αυτη η φυσις διδασκει υμας οτι ανηρ μεν εαν κομα ατιμια αυτω εστιν 

15 γυνη δε εαν κομα δοξα αυτη εστιν οτι η κομη αντι περιβολαιου δεδοται αυτη 

-Η δόξα της γυναίκας που δόθηκε σε αυτήν από τον Δημιουργό, είναι το μακρύ μαλλί της («ένα κομά»), που όπως λένε οι φυσιογνωμιστές, πάντα προσθέτει στην γυναίκα, στο καμπυλωτό σχήμα του προσώπου της γυναίκας κάνοντας την πιο ωραία. Της δόθηκε «αντί περιβολαίου», επειδή το «περιβόλαιον» ήταν ένας διακοσμητικός μανδύας που φορούσαν οι γυναίκες σκεπάζοντας το κεφάλι τους με αυτό, για να τις ομορφαίνει. Αυτό που εδώ θέλω να προσέξουμε είναι ότι ονομάζεται δόξα της το μακρύ μαλλί, επειδή βγαίνει από αυτήν και είναι για να την αναδεικνύει!!! (Παρεμπιπτόντως, όταν ξέρουμε αυτά, ξέρουμε τι διδάσκει και περί «κατακαλύμματος»… -Έχω άλλο κείμενο εδώ περί αυτού, για όποιον ενδιαφέρεται.)

 

Που καταλήγουμε λοιπόν κατόπιν αυτών;

    Καταλήγουμε στο ότι, λέγοντας ο Κύριος ότι θα λάμβανε την δόξα που είχε πριν έρθει στον κόσμο αυτό, σήμαινε ότι θα λάμβανε ξανά αυτήν την δόξα, αυτό που πήγαζε από τον Ίδιο και ήταν για χρήση και τιμή του Ιδίου!!! Από αυτήν την δόξα λοιπόν, άδειασε τον Εαυτό Του και έτσι πάλι εντοπίζουμε αναφορά που φανερώνει ότι ο Υιός του Θεού δεν παρέμεινε ο ίδιος στην Θεϊκή Του Φύση ερχόμενος στην γη.

    Και αυτή η δόξα τι ήταν;; Ήταν όλες οι ιδιότητες Του που τον έκαναν να είναι «σε μορφή Θεού» και «ίσα με τον Θεό»! Σκεφτείτε το προσεκτικά. Είναι όλες οι δυνάμεις Του που ήταν ένα με την Θεϊκή Φύση Του, όπως πανταχού παρουσία, παντογνωσία και παντοδυναμία. Αυτά, δεν τα είχε ο «Εαυτός» Του εδώ στην γη, διότι τα είχε αφήσει πίσω κατά την ενσάρκωσή Του! Για αυτό διαβάζουμε ότι δεν έκανε τίποτα μόνος Του, αλλά σε πλήρη υπακοή στο σχέδιο και εντολές Του Θεού και με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος, π.χ.:

Ιωάν.5:30  ου δυναμαι εγω ποιειν απ εμαυτου ουδεν καθως ακουω κρινω και η κρισις η εμη δικαια εστιν οτι ου ζητω το θελημα το εμον αλλα το θελημα του πεμψαντος με πατρος 

 

Πράξ.10:38  ιησουν τον απο ναζαρεθ ως εχρισεν αυτον ο θεος πνευματι αγιω και δυναμει ος διηλθεν ευεργετων και ιωμενος παντας τους καταδυναστευομενους υπο του διαβολου οτι ο θεος ην μετ αυτου 

 

Λου.4:1, 14 / 1  ιησους δε πνευματος αγιου πληρης υπεστρεψεν απο του ιορδανου και ηγετο εν τω πνευματι εις την ερημον….. 14 και υπεστρεψεν ο ιησους εν τη δυναμει του πνευματος εις την γαλιλαιαν και φημη εξηλθεν καθ ολης της περιχωρου περι αυτου (-Μεταφερότανε από τόπο σε τόπο με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος, όχι με δήθεν δική Του δύναμη.)

Και λίγο πιο κάτω, διαβάζουμε:

Εδ.16-19 / 16 και ηλθεν εις την ναζαρεθ ου ην τεθραμμενος και εισηλθεν κατα το ειωθος αυτω εν τη ημερα των σαββατων εις την συναγωγην και ανεστη αναγνωναι 17 και επεδοθη αυτω βιβλιον ησαιου του προφητου και αναπτυξας το βιβλιον ευρεν τον τοπον ου ην γεγραμμενον 18 πνευμα κυριου επ εμε ου ενεκεν εχρισεν με ευαγγελιζεσθαι πτωχοις απεσταλκεν με ιασασθαι τους συντετριμμενους την καρδιαν κηρυξαι αιχμαλωτοις αφεσιν και τυφλοις αναβλεψιν αποστειλαι τεθραυσμενους εν αφεσει 19 κηρυξαι ενιαυτον κυριου δεκτον 

Συνδέστε το με την επόμενη περικοπή:

Λου.5:17 Και εν μιά των ημερών, ενώ αυτός εδίδασκεν, εκάθηντο Φαρισαίοι και νομοδιδάσκαλοι, οίτινες είχον ελθεί εκ πάσης κώμης της Γαλιλαίας και Ιουδαίας και Ιερουσαλήμ· και δύναμις Κυρίου ήτο εις το να ιατρεύη αυτούς.

 

Ματθ.12:28 ει δε εγω εν πνευματι θεου εκβαλλω τα δαιμονια αρα εφθασεν εφ υμας η βασιλεια του θεου

 

Α’Τιμ.3:16 και ομολογουμενως μεγα εστιν το της ευσεβειας μυστηριον θεος εφανερωθη εν σαρκι εδικαιωθη εν πνευματι (Προσέξτε, οι λέξεις σε κόκκινο, είναι δυσνόητες. Μπορεί να σημαίνουν ότι αναγνωρίστηκε/επαληθεύτηκε η αναμαρτησία Του από το Πνεύμα ή -σε συνειρμό- ότι δικαιώθηκε… ως «Θεός… εν σαρκί», μέσω των έργων και δυνάμεων του Αγίου Πνεύματος, και έτσι τότε, όχι μέσω δήθεν μίας υποτιθέμενης δικής Του Θεότητας. Και άλλες ερμηνείες μπορούν αν δοθούν, δεν θα είμαι απόλυτος ποια ισχύει, αλλά παραθέτω τις δύο αυτές ως πιο λογικές.) ωφθη αγγελοις εκηρυχθη εν εθνεσιν επιστευθη εν κοσμω ανεληφθη εν δοξη 

 

    Αυτά αδερφοί όλα, πέραν των όσων μας αποκαλύπτουν, πρέπει να μας κάνουν να αναρωτηθούμε και το εξής: αν ο Ιησούς από την ενσάρκωσή Του ήταν πλήρη Θεός εδώ στην γη, τότε τι νόημα έχει να μας λέγεται με τα διάφορα σημεία που παρέθεσα, ότι άδειασε από την Θεότητά Του, τον Εαυτό Του, αλλά και να μας τονίζεται ταυτόχρονα ότι ο Ιησούς έκανε τα πάντα μέσω της δύναμης/χρίσματος του Αγίου Πνεύματος (Το Οποίο Πνεύμα αναλόγως την ερμηνεία του «δικαιωθη εν πνευματι», ίσως να ήταν Αυτός που δικαίωσε/επαλήθευσε το γεγονός ότι πράγματι «Θεός [Υιός] φανερώθηκε εν σαρκί») και να μην μας λέει πουθενά δήθεν ότι είχε μαζί Του όλη την Θεότητά Του, αλλά απλώς -για κάποιο λόγο- δεν χρησιμοποιούσε την δύναμή της, όπως ισχυρίζονται κάποιοι που λένε ότι ήταν πλήρης Θεός;; Γιατί να μην μας το έλεγε αυτό ο Κύριος ή/και οι απόστολοί Του; Δηλαδή, καλούμαστε αυθαιρέτως να πιστέψουμε το Α της φαντασίας κάποιων, ενώ διαβάζουμε το Β. Δεν βγαίνει νόημα με τις λογικές τους. Είναι λοιπόν παράλογη και αυθαίρετη μία τέτοια τοποθέτηση, όπως και να την δούμε. Σκεφτείτε ότι υπάρχουν τέλειες ευκαιρίες να διδαχτούμε ότι ο Ιησούς ήταν και πλήρης Θεός στην φύση εδώ στην γη και υπάρχει σιωπή ιχθύος, π.χ. διαβάζουμε:

Ματθ.26:52-53 / 52 τοτε λεγει αυτω ο ιησους αποστρεψον σου την μαχαιραν εις τον τοπον αυτης παντες γαρ οι λαβοντες μαχαιραν εν μαχαιρα απολουνται 53 η δοκεις οτι ου δυναμαι αρτι παρακαλεσαι τον πατερα μου και παραστησει μοι πλειους η δωδεκα λεγεωνας αγγελων 

-Μα αν δεχτούμε ότι ήταν πλήρης Θεός με όλες τις εξουσίες και δυνάμεις Του, γιατί το θέτει έτσι ο Κύριος;; Θα μπορούσε λογικά να τους πει: «ή νομίζεις ότι δεν μπορώ εγώ να εμφανίσω εδώ περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων; Απλά, δεν θέλω να το κάνω.», αλλά βλέπουμε ότι αντιθέτως, συνδέει το τι δύναται, όχι με τον Εαυτό του, αλλά με τον Θεό Πατέρα!

 

    Έπρεπε λοιπόν αδερφοί ο Υιός Του Θεού να είναι σε όλα 100% άνθρωπος (πράγμα που πάρα πολλές περικοπές μας δείχνουν και όλοι αποδέχονται), χωρίς όμως να φέρει μέρος της Θεότητας Του, δηλαδή των Θεϊκών ιδιοτήτων Του εδώ στην γη· ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ. Από αυτές τις εξουσίες και δυνάμεις «εκένωσεν Εαυτόν» όταν ήταν σε μορφή Θεού και ίσα με τον Θεό! Πράγματι λοιπόν, Ο Ιησούς Χριστός, Ο Υιός Του Θεού, ήταν Θεός εδώ στην γη, μόνο με την εξής έννοια:

Α) έφερε την ανάμνηση και επίγνωση της Θεϊκής Του Ταυτότητας, του Θεϊκού «Εγώ» Του, δηλαδή -προσέξτε όμως- το Θεϊκό Εγώ του Υιού, που ήταν Β) μέρος της Θεϊκής ύπαρξής Του που αποφάσισε να έρθει στην γη και το οποίο κατά την ενσάρκωση παρέμεινε το ίδιο Υπαρξιακά Θεϊκό όταν ήρθε εδώ στην γη! Αν δεν υπήρχε αυτό μέσα Του, δεν θα ήταν Θεός εδώ στην γη!

    Θα προσπαθήσω όμως αυτό να το κάνω αυτό πιο κατανοητό σε μας, για να έχουμε μία καλύτερη εικόνα τι συνέβη με τον Κύριο, αλλά όχι να αποδώσω με ακρίβεια κάθε λεπτομέρεια, διότι απλούστατα ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. Η σκέψη σου λοιπόν, είναι μία λειτουργεία, που έχει ως τέτοια, μία υπόσταση (λεγόμενη «άυλη» με τα δικά μας δεδομένα). Η επίγνωσή σου είναι μέρος αυτής της λειτουργείας της σκέψης σου. Η λειτουργεία αυτή όμως, είναι μέρος του πνεύματος/ψυχής που έχεις μέσα σου, για αυτό όταν το πνεύμα σου φύγει από αυτήν την ζωή, θυμάται τα πάντα και εξακολουθεί να έχει την επίγνωση και ταυτότητά του, η οποία μάλιστα θα κριθεί για τις πράξεις της για το όσο ήταν ακόμα μέσα στο σώμα. Έτσι, η επίγνωση της ταυτότητα σου είναι μέρος του ανθρώπινου πνεύματος σου, ναι ή όχι; Εφόσον ναι, σε ρωτώ, αν μπορούσες να διαχωρίσεις και να μεταφέρεις το εγώ σου έξω από αυτό το ανθρώπινο πνεύμα σου, π.χ. σε μία πόλη μίας άλλης χώρας, αυτή η επίγνωσή σου, στην φύση της, δεν θα ήταν άραγε μέρος του ανθρώπινου πνεύματος που είχες και έτσι πνεύμα το ίδιο; Φυσικά θα ήταν. Έτσι και το Θεϊκό Εγώ του Υιού, στην Φύση Του, αν και έφυγε -μυστηριωδώς για εμάς- από την συνολική μορφή Θεού όταν ο Πατέρας έστειλε τον Υιό Του, παρέμεινε όμως το Εγώ Του Υιού καθαυτού ως μέρος Θεϊκό και άρα ως Εγώ, ήταν ως επίγνωση Θεός εδώ στην γη. Έτσι, αν και άδειασε λοιπόν τον εαυτό Του από τις ιδιότητες της Θεότητας, παρέμεινε ο Θεός Υιός όταν ενσαρκώθηκε. Θα διευκρινίσω, ότι το υπόλοιπο πλήρωμα των Προσώπων της Θεότητας ήταν επίσης μέσα στον Υιό, δηλαδή και ο Πατέρας και το Άγιο Πνεύμα.

-Ελπίζω να έγινε τώρα όλο λίγο πιο κατανοητό.

 

    Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος. Φυσικά και άλλα μπορούμε να προσθέσουμε και να αναπτύξουμε, αλλά θεωρώ ότι αυτά είναι υπεραρκετά.

    Ελπίζω να διακρίναμε στο βαθμό που μας επιτρέπεται το μυστήριο μεγαλείο της ενσάρκωσης και έτσι του βιώματος της όλης ζωής, του θανάτου και της ανάστασης, εκ μέρους του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. …Ο Θεός βίωνε λοιπόν εδώ στην γη, όχι ως Θεός, αλλά ως άνθρωπος.... Επιπλέον, είναι άλλο να είσαι Θεός στην γη με τις δυνάμεις που είχες, έστω και να μην τις χρησιμοποιείς όπως αυθαίρετα ισχυρίζονται κάποιοι και έτσι μη εξαρτώμενος από κανέναν, και άλλο να είσαι μόνο άνθρωπος και να νιώθεις την ανθρώπινη υπαρξιακή μοναξιά και αδυναμία (όπως π.χ. στον κήπο της Γεθσημανής) και αναγκαστικά έτσι, την απόλυτη εξάρτηση από τον Θεό σου ως άνθρωπος και δούλος Του και ειδικότερα όταν ξέρεις ότι στο τέλος θα σε βασανίζουν και θα σε κρεμάσουν με καρφιά πάνω σε έναν σταυρό όπου θα κρέμεσαι ως κοινός άνθρωπος μέχρι να φύγει η ψυχή σου! Έτσι όμως έπρεπε... για εμάς.... για να αντικαταστήσει εμάς στο ισοζύγιο της Δικαιοσύνης του Θεού Πατέρα, αλλά και για να ξέρουμε ότι ξέρει πολύ καλά τι εμείς βιώνουμε, επειδή το βίωσε ο Ίδιος! Διαβάζουμε:

Εβρ.2:16-18 ου γαρ δηπου αγγελων επιλαμβανεται αλλα ΣΠΕΡΜΑΤΟΣ ΑΒΡΑΑΜ επιλαμβανεται 17 οθεν ΩΦΕΙΛΕΝ κατα παντα ΤΟΙΣ ΑΔΕΛΦΟΙΣ ΟΜΟΙΩΘΗΝΑΙ ινα ΕΛΕΗΜΩΝ ΓΕΝΗΤΑΙ και πιστος αρχιερευς τα προς τον θεον εις το ιλασκεσθαι τας αμαρτιας του λαου 18 εν ω γαρ πεπονθεν αυτος ΠΕΙΡΑΣΘΕΙΣ δυναται τοις πειραζομενοις βοηθησαι

4:15-16 ου γαρ εχομεν αρχιερεα μη δυναμενον συμπαθησαι ταις ασθενειαις ημων πεπειρασμενον δε ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ καθ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ χωρις αμαρτιας 16 προσερχωμεθα ουν μετα παρρησιας τω θρονω της χαριτος ινα λαβωμεν ΕΛΕΟΝ και χαριν ευρωμεν εις ευκαιρον βοηθειαν

 

     Η ορθή λοιπόν διδασκαλία του «κενωτικού» ζητήματος, αναδεικνύει το μεγαλείο της θυσίας του Υιού του Θεού, μίας θυσίας που δεν ξεκίνησε πάνω στον σταυρό όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά στον ουρανό πριν έρθει στην γη! Αυτό είναι που ο εχθρός προσπαθεί πάντοτε να μειώσει με ψεύτικες αντιβιβλικές διδασκαλίες τύπου «…Ήταν 100% Θεός και 100% άνθρωπος» και αυτό είναι που απόστολος Παύλος ήθελε να υψώσει γράφοντας μας:

 

Φιλιπ.2:6-8 / 6 ος εν μορφη θεου υπαρχων ουχ αρπαγμον ηγησατο το ειναι ισα θεω 7 αλλ εαυτον εκενωσεν μορφην δουλου λαβων εν ομοιωματι ανθρωπων γενομενος 8 και σχηματι ευρεθεις ως ανθρωπος εταπεινωσεν εαυτον γενομενος υπηκοος μεχρι θανατου θανατου δε σταυρου

 

Σε ευχαριστούμε Κύριε Ιησού Χριστέ για της ασύλληπτη θυσία Σου!

 

ΥΓ. 1) Πιθανόν στο μέλλον, αν το κρίνω, να προσθέσω κάποια μέρη.

2) Κάποτε θεωρούσα ότι το «οτι εν αυτω κατοικει παν το πληρωμα της θεοτητος σωματικως» (Κολ.2:9) αναφερότανε στην μετά την ανάστασή Του υπόσταση, όμως -δόξα στον Θεό- ανακάλυψα ότι αυτό δεν ισχύει. Συγκεκριμένα αφορά τα πρόσωπα της Θεότητας, όχι τις δυνάμεις Τους. Έχω μία παλαιότερη εργασία που αφορά το Ησα.9:6 όπου αναπτύσσω τι σημαίνουν τα λόγια αυτά αν ενδιαφέρεται κάποιος, εδώ:

http://www.ipertisalithias.gr/index.php?cat=3&id=110&bg=18#article

©
www.ipertisalithias.gr